ΕΝΤΑΥΘΑ-- Η ΤΕΝΤΑ ΕΛΑΜΠΕ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑ--(απόσπασμα)

ΕΝΤΑΥΘΑ-- Η ΤΕΝΤΑ ΕΛΑΜΠΕ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑ--

".......είχα μετακινηθεί-κατόπιν εντολής- από τα μετόπισθεν του Μετώπου--

μπροστά μας είχαμε την ανάρρωση των τραυματιών που επέστρεφαν στην πόλη

διακατεχόμουν από αγωνία για την αποτελεσματική ταχεία ανάρρωση,

όλοι οι τραυματίες είχαν πολεμήσει στην 1η γραμμή του πολεμικού Μετώπου,

είχαν νικήσει τους Ιταλούς και πολλοί δυστυχώς είχαν χάσει άκρα και μέλη.

όλοι αυτοί οι τραυματίες -που τους είχα ζήσει στην πολεμική πυρά-

ήταν για μένα κάτι σαν γιοί, αδελφοί, συγγενείς

στον πόλεμο είχαμε γίνει όλοι ΕΝΑ

με μεγάλη μου χαρά αντίκριζα νεαρές γυναίκες και μεγαλύτερες που έδιναν τον χρόνο τους με αυταπάρνηση για την βοήθεια των νοσηλευομένων

οι περισσότερες δεν ήταν επαγγελματίες νοσοκόμες παρά μόνο στην προσπάθεια τους να συμμετέχουν στο κοινό εγερτήριο ψυχών, είχαν πάρει κάποια λίγα μαθήματα

όμως το πιό σημαντικό για μένα ήταν η φανέρωση της γλυκειάς ψυχής τους στον ασθενή

πλησίαζαν το κρεβάτι με βήμα πέρδικας λουσμένης σε γλυκό νερό

άνοιγαν κουβεντούλα με τον ασθενή, με τρόπο οικείο κι άμεσο-σα να γνωρίζονταν από παιδιά

πολλές χάιδευαν το μέτωπο και το έλουζαν με κολώνια λεμόνι

μετ ολίγο, παρατηρούσα τον ασθενή, αυτόν που το πρωί χαράματα είχα φοβηθεί για την πορεία της υγείας του, ν ανθίζει το χαμόγελο, να μπουμπουκιάζουν τα μάτια του, ίσιωνε την τούφα των μαλλιών του και ζητούσε συγγνώμη για τον κόπο της όμορφης νεαρής να του συμπαρασταθεί.

την επομένη, αποφάσισα να διαλέγω προσωπικά τις εθελόντριες

έκανα λοιπόν το εξής:

τις γλυκόψυχες τις χρέωνα στους βαρείς και σε αυτούς που μέσα μου με αγκομαχούσαν

τις όμορφες αηδονόλαλες σ αυτούς που ήθελα να σηκωθούν σε μια δυό μέρες, με το κορμί τους γερό, με την καρδιά να φτεροκοπά.

τις στρυφνές και αυστηρές με την μούρη αγέλαστη τις χρέωνα στην επιμελητεία στους μέσα χώρους

και τους έλεγα και καλές κουβέντες περί της ικανότητάς τους, των μεγάλων προσόντων τους και τα ρέστα

οταν σηκώθηκε από το κρεβάτι ο πιό βαρύς τραυματίας ένα πρωί με το εξιτήριο στην παλάμη

με αποχαιρέτησε και ξομολογήθηκε: "να σαι καλά γιατρέ, αλλά η κοπελλιά με την καστανή μελιά πλεξούδα μ έγειανε "

από τότε, στα ευχαριστήρια και τα σχετικά ασθενών που γίνονταν στα χέρια μου υγιείς, πάντα μονολογούσα "στον θεό ευχαριστίες και στις καστανές πλεξούδες"

απόσπασμ από το "ΕΝΤΑΥΘΑ"

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου