ΑΚΛΙΤΟΝ
«ΓΚΟΛΦΙ»
«Μνήσθητι, Κύριε - είναι κοντά· Μνήσθητι, Κύριε - εφάνη!»>
................
Η πολιορκία, σ αυτήν την δόλια χώρα πηγαινοέρχεται
Κάτι σαν τον άνεμο που κατά καιρούς χυμάει με κατεβασιά σε βουνά και πόλεις.
Κάτι σαν υποχρεωτική μοίρα .
Αντίτιμο στον τόπο που γέννησε επιστήμες, γνώση, όρισε τις αξίες, γεννώντας τον άνθρωπο από την αρχή.
Ηρθαν πάλι ....
Αλλωστε ποτέ δεν έφυγαν
Φτιάξαν καριέρες και δόξες στημένες, πατώντας την ελληνική ψυχή.
Ορμητικοί οι εχθροί.....
Πάντα ορμούσαν ως ένας φονικός σαρωτής.
Με καλοπιάσματα και φτιασίδια , με χάχανα στην αρχή και όρντινα άγρια στην πορεία.
ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ.
Τι κράτησε όρθια μέχρι σήμερα, αυτή την χώρα;;
Ο Νούς ο σφυρηλατημένος με αρετή, θαρρώ.
Νους στραμμένος ως φάρος στην ενατένιση του καλού του εξαίρετου,που υπάρχει μέσα στο Είναι των Ελλήνων.
Πάλι οι εχθροί.
Στρατολογώντας και αυτούς που αναφωνούσαμε «δικούς».
Το ιστορικό είναι περίπου αυτό, με λίγες λέξεις, τους τελευταίους αμέτρητους αιώνες.
Ορόσημο της νεώτερης ιστορίας μας η Εξοδος των Ελεύθερων Πολιορκημένων, στο Μεσολόγγι...
Τί ήταν αυτό που τους κρατούσε ελεύθερους και τη στιγμή ακόμη που έσμιγαν με τον θάνατο από το εχθρικό σπαθί;;
Ο Νούς με Αρετή στο ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ !
Το γκόλφι φορεμένο κατάστηθα και χιλιοφιλημένο σπαρταρά από πίστη ότι «μια μέρα η Λευτεριά θα είναι πάλι εδώ»
Οι γυναίκες -εκείνες οι γυναίκες- ποθούν για γκόλφι μια χούφτα χώμα να κρατούν, αγκαλιάζοντας κατάστηθα, τα βρέφη και με μάτια γεμάτα φλόγα-χωρίς τον ατιμωτικό τρόμο στου χάρου το σπαθί ορκίζονταν στην Ελευθερία...
Εάν τούτους τους σαρδανάπαλους καιρούς αναλογιστούμε ανάμεσά μας μια Γυναίκα Μεσολογγίτισα, Ελεύθερη Πολιορκημένη, ίσως ψηλαφίσουμε την τότε διαδρομή σε χρόνο σύγχρονο
Αναφωνεί ότι ο εχθρός, όλους μας έχει περικυκλώσει
......Αόμματοι σήμερα, γύρω δεν βλέπουν ή καμώνονται πως δεν βλέπουν.
«Μνησθητί μου Κύριε , είναι κοντά» η ελεύθερη πολιορκημένη με πνιχτή και σταθερή φωνή ψιθυρίζει.
Αδύνατον να κυματίσει η φωνή στα ηχητικά κύματα, λες και κάποιο χωνί ρούφηξε όλον τον αέρα της γης.
Απνοια στο έλασσον και στοιχειώδες σημείο.
«Μνησθητί μου , Κύριε, εφάνη»
Ο εχθρός περνά το ιερό κατώφλι. Βγάζει σπαθί και με χλεύη περισσή σκορπίζει την δική του στάχτη.
Η Μεσολογγίτισσα ήξερε και αισθανόταν ότι η στάχτη και ο κουρνιαχτός κι ο συφοριασμένος αλαλαγμός, αποτελούν τα υλικά του απεχθους φέρετρου του ίδιου του επιτιθέμενου άπληστου εχθρού.
Ο πεσών ελεύθερος από το άστοργο σπαθί, δεν χωρά σε ξύλινες κατασκευές.
Παραδίνεται στην Μνήμη νυν και αεί !
Σήμερα εάν ήταν αναμεσά μας υποθέτω ότι θα ξεκινούσε την Εξοδο πρώτη και μάλλον δίχως εξηγήσεις και περιττές εξομολογήσεις.
Δεν εξηγείται και δεν αναλύεται το ευδαίμον στοιχείο του Είναι.
Δεν θα μπορούσε επίσης να αναλωθεί σε θλιβερές συζητήσεις
Δεν θα ξοδευόταν σε απολογίες για την ουσία της ίδιας της λευτεριάς.
Πώς να αναλύσεις με λέξεις ότι η ελευθερία η ίδια, είναι το γκόλφι, μια χούφτα χώμα, ο Θεός, η αγάπη για τα παιδιά και ότι πατρίδα εδώ σε αυτά τα χώματα είναι οι συνεχείς αγώνες;;
Η απολογητική συζήτηση περιττεύει..
Ολο αυτό που ορίζει ως εσωτερικό ιερό την Μεσολογγίτισσα είναι μυστήριο , ιερό και ανεξήγητο
Με δυό λόγια Είναι όλος ο οπλικός εξοπλισμός
Καλή Επ-ανάσταση! Καλή Ανάσταση !
Αννα Αναγνώστη-Στάικου
Εφημερίδα "Ρηξη" 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου