Akliton New Age //Literature

Κλείτος Κύρου

ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ

Κάποτε θα ξανάρθω με μακριά μαλλιά μουσκεμένα από την οργή της θάλασσας με φωνή βροντερή που θα πάλλει στο διάστημα για να κατοικήσω και πάλι σ’ αυτή τη γη αλλά όχι σαν ποιητής

Κάποτε θα ξανάρθω δε θα νιώθω πως είμαι παρείσακτος και κατάσαρκα θα φορώ σχισμένα σύννεφα κι οσμές πυρωμένης βροχής για να επιζήσω από τ’ άγρια θηρία τους μαστροπούς και τα νήπια όνειρα

Και θα κάνω πέρα τους δισταγμούς και τις ικεσίες και τις λάγνες συσπάσεις που θα φράζουν τυχόν το δρόμο μου και θα χορεύω στο σκοπό των νέων παλικαριών κι όταν θα φτάνω σε σύναξη ανθρώπων

-Να τος θα λεν αυτός που θα εκπορθήσει τα τείχη της ντροπής αυτός που έζησε στην εποχή των παθών και του λυρικού του λόγου αυτός που έρχεται τώρα να κηρύξει τη λατρεία του ήλιου

Και θα αναπνέουμε φως σ’ έναν κόσμο φωτεινό κι οι κύκλοι του έρωτα θα γυρίζουν αδιάκοπα μες στους ιριδισμούς τους και θα εξαργυρώνω το τίμημα της μοναξιάς που τόσο ακριβά την αγόραζα μέσα στο αλόγιστο πλήθος

Και θα ζήσω μια γήινη ζωή χαρισάμενη γλιστρώντας σε αγκαλιές γυναικών πότε στο χόρτο και πότε στην άμμο τραγουδώντας μεσ’ από τα στόματα των παιδιών μου ίδιο πτηνό σε σκιερά φυλλώματα κατά το δειλινό

Και θα ζω μέσα στον άνεμο και θα βάζω το αυτί μου στη γη για ν’ ακούω τους σφυγμούς της και θ’ ακούω μέσα της βαθιά ξεχασμένους νεκρούς να μιλούν μεταξύ τους

Και θα τρέχω στα ποτάμια και στα δάση και στο αίμα σας κι απελεύθερος θα βλέπω στα μεγάλα σας μάτια τον ουρανό κι όχι σαν ισόβιος αιχμάλωτος μέσα στα στεγανά της Ποίησης

Που έκανε τη ζωής μας τόσο εύθραυστη

Και σύντομη

Κι όμως μοναδική...

_______________________________________________________

Στο μεταξύ όλο επαναλαμβάνουμε

σχεδόν μηχανικά λέξεις

Ελευθερία, Ανθρωπότητα, Αδελφότητα, Επανάσταση

που πια κοντεύουνε να καταντήσουν

σαν αποτσίγαρα πεταμένα μετά την όποια γενετήσια

πράξη.

(Τίτος Πατρίκιος, συλλ. “Μαθητεία ξανά”, 1959-1962)

___________________________________________________________

Κλείτος Κύρου

ΑΣΠΡΟ/ ΜΑΥΡΟ

ΕΙΝΑΙ φορές

Που οι στίχοι μου

Ηχούν

Σαν τουφεκιές

Σε σκοτεινό φαράγγι

*

Κι άλλοτε

Απελεύθεροι

Βογκούν

Μέσα στα μύρα

Και στις διαστολές

Της Βαβυλώνας

________________________________________________

...........κάποτε σ έναν βοριά με κλειστές διόδους

συριχτός ο νιφετός

χωμένος στα βλέφαρα, στα μάτια, στην γλώσσα

μελανό το κούτελο

και μια καρδιά τύμπανο να βογγάει

θα ρθείς και θα σκουντήσεις απάνω μου

κι εγώ αόμματη από τον πάγο

θα ανασάνω τις γραμμές της παλάμης

να οι δρόμοι της αγάπης

να εδωνά η σταυροβελονιά των γραμμών

εδώ ...στροφή δεξιότερα , παρακεί διακλάδωση

ο πάγος της γλώσσας θα λειώσει

...........τι όμορφος αποχαιρετισμός γι άλλη μία φορά

χαράζει ....και η θέρμη αγκαλιάζει το ροδόχρουν της πλάσης

άκλιτον

________________________________________________________

καταστολή συναισθημάτων με εισπνοή του δότη

αντί της εκπνοής,

στο στόμα του σωριασμένου.

...............2018

άκλιτον

___________________________________________________________

Δ.Λιαντίνης – O ορισμός του έρωτα

Ο ορισμός, λοιπόν, που εδόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον διατύπωσαν με τα δικά του λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος: έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις.

Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλι που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι… Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει κι ο Μυριβήλης.

Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να είσαι αναστενάρης;

Από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη “Γκέμμα” (σ.165-6)

Όλες οι αντιδρ

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου