mayday-mayday-mayday
από την άννα στάικου
(απόσπασμα από την εφ. Η Πόλη ΖΕΙ, μηνός Φεβρουαρίου ΄17)
Αν, είχα δουλειά θα είχε κι ο Φάνης.Θα γερνούσαμε παρέα. Θα πηγαίναμε με το τάβλι στη Μουργκάνα. Θα έτριζαν τα ζάρια στο βοριά . ....
Που να βρίσκεται;; Πού να κοιμάται ασκεπής;;
Χάνοντας τον Φάνη, η ζωή μου βυθίστηκε σε μαύρο .
Εκείνο που μέσα μου με τυραννούσε ήταν ότι θα ζούσα κουτσοβολεμένα επειδή θαχαν φύγει από τη μέση οι Φάνηδες.
«Και ποιος σας είπε ρε αλήτες ότι θέλω να ζήσω πάνω στα φέρετρα των άλλων;;»
Είχα παγιδευτεί.
Δεν μπορούσα να κάνω βήμα .Το δίλλημα του σύγχρονου hommo, είχε διαμορφωθεί περίπου έτσι: Ή αλέθεσαι στις μυλόπετρες μέχρι θανάτου ή μένεις να κοιτάς νηστικός μέχρι θανάτου.....μόλις παραδοθεί ο κοντινός σου ο πιό δικός σου άνθρωπος ....
φωτο Ορεινά
άκλιτον
https://youtu.be/MjLyhCpmQEU?si=Fgr1c40w0OzbY6l5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου