Ο Κ. Παπαϊωάννου επισημαίνει ότι η αλήθεια ως απουσία λήθης παραπέμπει στον πρωταρχικό στόχο του ποιητή που είναι να επαναφέρει τη μνήμη. Κόρες του Δία και της Μνημοσύνης ήταν οι Μούσες: «ο ποιητής διασώζει από τη λήθη αυτό που είναι αληθές, "αλησμόνητο"» (σελ. 241).
Ο Παπαϊωάννου επισημαίνει: «Το υπαρξιακό πεδίο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται η προσωκρατική φιλοσοφία είναι ο χώρος της διαρκώς αναγεννώμενης αντιπαράθεσης ανάμεσα στη νύχτα, τον ψόγο, τη σιωπή, τη λήθη, από τη μια, και το φως, το εγκώμιο, τον λόγο και την αλήθεια, την "υφάντρα της μνήμης", από την άλλη». «Ομορφιά είναι το τέλος των τεράτων και η φυγή των δαιμόνων» (σελ. 242, 301) ό,τι ακριβώς συμβαίνει και με τις προολύμπιες θεότητες που καταβαραθρώνονται με όλο τον σεβασμό στις Ευμενίδες του Αισχύλου.
Κώστας Παπαϊωάννου
(Τέχνη και πολιτισμός στην Αρχαία Ελλάδα-
Εναλλακτικές Εκδόσεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου