Άρης Αλεξάνδρου: «Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές των πετρωμάτων»
Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ’ οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές
τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν’ αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.
Δημοσιεύτηκε στη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1941-1974.
..............................
φωτό
Casa Los Vilos - Chile © Cristóbal Palma
______________________________________________________________________
Σύντροφε ανακριτά, σπεύδω πρώτα απ’ όλα να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για το χαρτί, το μελάνι και την πέννα που μου στείλατε με τον δεσμοφύλακα.
Άρης Αλεξάνδρου, 1922-1978,
(η πρώτη φράση από το «Κιβώτιο»)
Όχθη μου παραδεισένια εσύ
κι η γή ολάκερη να ξεραθεί
ο φλοιός σε σκληρούς ρόζους να χωριστεί
ποτάμι απ την αρχή θα γεννηθεί
μία στάλα νέκταρ
με τις περισπωμένες και τα θαυμαστικά
μπηγμένα στο βυθό κοχύλια
(από το "ΗΛΕΚΤΡΟΔΙΟ" άκλιτον)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου