.............παλιά το 2021 , ίσως σε κάποιους αρέσουν
1η Αυγούστου
Δυό Ενύπνια κι Ένας Εφιάλτης
Σήμανε ο κούκος με το σήμα κόβιντ
Πάει κάπως έτσι.....κοβιντ κόβιντ κόβιντ
Στο λοιμοκαθαρτήριο ένα σπασμένο γέλιο μιας γριάς με άνοια έσπασε προς τα κάτω
Ενας γέρος που παρακαλά να φύγει επιτέλους, γιατί τέτοια ζωή δεν την αντέχει, αλλά ο χάρος έχει μπόλικο σαδισμό και τον αφηνει ζωντανό, βουλώνει για χιλιοστή φορά τ αυτιά με ωτασπίδες και διαβάζει άρλεκιν
Η κυρία επίσης απέθαντη απέναντι, ρωτά :
"ξανάρθε ο κούκος του 1930;;"
(απόσπ από "ο κούκος είναι πάντα εδώ"από ΑΣ)
**********************************************
ΟΜΟΡΦΟΣ
Βούτηξα από τον βράχο με βήμα πέρδικας μέχρι την άκρη
και η πτώση υπήρξε θεαματική
Δεν βγήκα αμέσως στην επιφάνεια και χάιδεψα τον βυθό
Πράσινα και ρόδινα κοράλια χύθηκαν επάνω μου
Εγιναν περιδέραια και μια ακρη κυρτή μεταμορφώθηκε σ ενώτια
Αφέθηκα παριστανοντας την αφελή
Είσαι πάντα εδώ και παντού
Η επιφάνεια στραφτάλισε διαμάντια και μια χρυσή ρίγα ηλιοφώτεινη με ψάρεψε απ τον βυθό
Ανάσανα όλο το γυμνό βουνό και ένα φύλλο από θυμάρι έφερε τον αγέρα της κορφής με στέρνο όλη την θέα
Αλλά....γιατί έκανα την αφελή;;
(αποσπ από ΒΥΘΟΣ)
*********************************************
ΤΟΛΟ
Η γουρούνα μας φόρτωσε και πατώντας φρένο γκάζι θύμιζε τον χορό στα νήπια
Παλαμάκια από σμήνος παιδιών
Κοιτούσα στα πίσω καθίσματα κι η μάνα μου έλαμπε σαν άστρο κι ουρανός μαζί
Φτάσαμε στο άκτιστο Τολό
Το καφενείο ΣΟΛΩΝ όπου από τον ίδιο μάθαμε τι ήταν ο αρχαίος Σόλων
και το σμήνος ποδοπατιόταν να ορμήσει στο ασάλευτο λόγω άπνοιας του Τολού κύμα
Πέφταμε σε μικρά αμμουδένια λοφάκια και με ιαχή χαράς τα κατεβαίναμε και βρισκόμαστε στην αγκαλιά της χρυσής και διαμαντένιας θάλασσας
Ενα τραγούδι ανέβαινε στα χείλη, άλλα λέγαμε τα κορίτσια, άλλα τ αγόρια και το σμιχτό γέλιο γινόταν αιώνιο νέφος
Η μάνα μου στην κορφή του λόφου χαιρετούσε κι εμοιαζε με αιθέρια οπτασία που ομορφότερη δεν είχα δει
Και μέχρι αυτές τις μέρες ίδια ωραιότητα δεν συνάντησα στην μικρή μου ζωή
(αυτοβιογραφικό ΑΣ)
Καλό Μήνα Αύγουστο σε όλους
φωτό, Μάνη
άκλιτον
μέσα σ όλα πλάκωσε κι ο Αύγουστος
και σαν ένας άλλος Κάισαρας
είστε καλά πολύ καλά , γελάτε, χαίρεστε υποχρεωτικά
και εγώ που έχω μια θλίψη όση το φεγγάρι
και αγκαλιά με αυλό στενακτικό, μία χαρά, ρούγα στρωμένη ρίγανη στο καταράχι
δάγκωσα το υποχρεωτικό τσίγκι με τα δόντια γραμμένο το όνομα τη στιγμή που δεν μετρά τίποτε στις ώρες του τίποτε
επιβάτης σε αεροπλάνο που εκπέμπει may day
και βάλθηκα να στρώσω το μέσα μου
να το φτάσω μέχρι την άκρη
ακρωτήρι η πόλη , κάθε αύγουστο γίνεται άστεγη
τις πίκρες των ανθρώπων αγκαλιάζει
μιά τέντα το ουρανί
στο βάθος ο σκύλος κάτοικος του παντός
με την σκιά μας τραβολογιέται και τα βάζει
οι ακάλυπτοι --Αααα, οι θαυμαστοί ακάλυπτοι των πολυκατοικιών--- κάθε αύγουστο γίνονται μοναστηριού ταβάνι
ακόμη και τα περιστέρια αλλάζουν τρόπο, τόσο, που φαντασιώνονται οτι είναι αποδημητικά
άκλιτον
_________________________________________________________________________--
ηξερα κάποιον που σήκωνε
ασήκωτο στους ώμους πένθος
ανοιγόταν τις μαύρες για κείνον θαλασσινές μέρες
σκαρί γερτό με κουπί στ ανοιχτά
Κορινθιακός
κύρτωνε
αλαφαιαζόταν απ την σιωπηλή
--φτερό πεταλούδας--,
πομπή αλμυρή
ανασάλευε ο αέρας
ηθελημένος
σωσμός των σπάρων
ούτε ένα δεν γάντζωνε στο λεπτό παραγάδι
ηθελημένα
αυτός δεινός κάποτε ψαράς
η βάρκα κωπηλατούσε και ένας αργός γέρικος σπάρος
συνόδευε την επιστροφή στην ακτή
χοροπηδώντας στην ζικ ζακ των υδάτων πορεία
αυτός έγερνε
βουτούσε το πρόσωπο στο νερό
έκλαιγε με αναφιλλητό
ξέπλενε τον τόπο και τα περάσματα
αγιασμός στους ψαρότοπους
(εις μνήμην)
ΑΣτάικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου