AKLITON Literature

Έκτωρ Κακναβάτος

Είσοδος κινδύνου

Κάτω από το παράθυρο μου πέρασε πάλι αυτός

δόκανο για φεγγάρια

Το κεφάλι του τετράγωνο κλουβί

μέσα του ένα μάτι

απ’ τα λίγα που περίσσεψαν της νύχτας

μα όχι ψάρι

Σου γράφω μετά από τρεις βροχές

Η απόπειρα μου για το ποιος είναι ο άλλος που είμαι

απότυχε

Τι να σου λέω λοιπόν για τη μοναξιά με λέξεις

Μη δεν είδες θερισμένο κάμπο πέρα πέρα

καταμεσί του απόμαχο βαγκόνι έξω από τις ράγιες

τη σιγαλιά ν’ ακουμπάει πάνω του

δίχως κουδούνι να βοσκάει η ερημιά

κατάψηλα να περιπολούν κοράκια;

Κάτω απ’ το παράθυρο μου πάλι αυτός

Το κεφάλι του εγώ: είσοδος κινδύνου.

από τη συλλογή “Κιβώτιο ταχυτήτων”

______________________________________________________________

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Με τους ήρωες της ήττας

Οι ασφαλείς και οι αφελείς.

Οι ασφαλείς στον κύκλο των φίλων που έχουν κλειδιά και γραφεία,

δίνουν συνεντεύξεις σε φίλους δημοσιογράφους .

Οι αφελείς , οι τίμιοι , περιφέρονται και προκαλούνε υποψίες.

Οι άπληστοι, οι άπιστοι, προχωρούν.

Εμείς μένουμε με τους ήρωες της ήττας ,

με λίγες ρόγες σταφύλι για τα μονοπάτια της αλφαβήτας.

Πού είναι οι φίλοι; Εγκατέλειψαν τους ηττημένους.

Όπου ανατέλλει το συμφέρον, εκεί κι αυτοί.

Κοινόχρηστη όχθη κι όμως διωχθήκαμε.

Ο,τιδήποτε θλιβερό το βλέπουν σαν ιερό.

Σερσέμηδες, σελέμηδες, ζεβζέκηδες, πεζεβέγκηδες,

δερβέναγάδες, καλπουζάνηδες, μασκαράδες, ατζαμήδες.

Δράμα,Κυρ.16 και Δευτ. 17 Σεπτ. 2018

..............................................................

φωτό Fred Herzog

________________________________________________________________________________

Βύρων Λεοντάρης

Ανασύνδεση [απόσπασμα]

Πεσμένοι πάνω στα καμένα βράχια

με το θρυμματισμένο πρόσωπο της ανταρσίας αναστραμμένο στο αύριο

μ’ ένα τραγούδι αλουλούδιστο στα μάτια μας

με τα κεραυνωμένα χέρια σωριαστά

κι απ’ τα χαλαρωμένα δάχτυλα φευγάτα όλα τα ελάφια

πόσες φορές θα σκοτωθούμε ακόμα;

Το αίμα στα αίμα πάνω πέτρωσε δεν δίνει πια χρησμό

άδειος εδιάβηκε ο καιρός χωρίς κανένα θάμα…

Πεσμένοι πάνω στα καμένα βράχια

πόσες φορές θα σκοτωθούμε ακόμα

ρωτώντας πάντα αμετανόητα ρωτώντας πού τραβάει

αυτός ο δρόμος που περνάει

ανάμεσα σε σκοτωμένους και φονιάδες.

___________________________________________________________________________________

η θλίψη της Κυριακής το βράδυ θυμίζει

παπαρούνα καμμένη σε φιλμ αρνητικό......

άκλιτον

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου