Πριν πώ την οριστική καληνύχτα στην πόλη μου (Κ Αθήνας)
Ο γείτονάς μου
ήξερα κάποτε έναν άνθρωπο που κατοικούσε στην γειτονιά μου
ανήλιαγο και μικροσκοπικό το σπίτι του
έκανε μανταρίσματα
είχε την ραπτομηχανή στο κέντρο
στο καθιστικό
έμπαινες
του έδειχνες το τρυπημένο ρούχο
και σου έλεγε με μάτια σεμνά
"αύριο τέτοια ώρα έλατε να το παραλάβετε έτοιμο"
..........ακατανόητη διαδικασία
στο απέναντι πεζοδρόμιο μπουκωμένοι χώροι ισόγειοι που πουλούσαν κινέζικες ευκαιρίες με 1 ευρώ το κομμάτι
.........ομως εγώ επέμενα στο μαντάρισμα λες και ήθελα να συγκρατήσω της μάνας μου και της δικής της μάνας τον τρόπο στον ρουχισμό
λες και κρατούσα στα χέρια μου τον τόπο και την πατρίδα
παράξενες συμπεριφορές, του ανθρώπου, οταν βαδίζει η ιστορία στα αιχμηρά ρείθρα των σεισμογενών πλακών
......άλλωστε ο ράφτης κάθε φορά κατέθετε τον οραματισμό του
πριν φύγω έλεγε:
μη κοιτάζετε τον μικρό χώρο
κάποια στιγμή θα φτιάξω ένα σπιτάκι με κήπο
λουλούδια κι άνθη θα σκαρφαλώνουν στον τοίχο
τα καλοκαίρια θα έχω την ραπτομηχανή στον κήπο κάτω από το υπόστεγο
.........δεν κοιτούσα τον χώρο
συναντούσα την δύναμη του δικού του ονείρου
ήταν 86 χρόνων αν καλά θυμάμαι
λίγο πριν μας αποχαιρετήσει
..........χάσαμε τον ευγενή ράφτη
χάσαμε τετράγωνα Ηλυσίων Πεδίων στην προβολή της πόλης
ΑΣ Σεπτέμβρης 2020
...............................
φωτό Ed Freeman - Abandoned House, Niland California
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου