ΕΝΤΑΥΘΑ
".....το αναγνωστήριο μου μετεβλήθη....
κάτι μ έσπρωξε και το βανα στα ύψη
τα πετούμενα ξεφύλλιζαν τις σελίδες
μαργωμένος στο δέος , δεόμουν κάλλος και θεότητα
οτι στη ζωή με είχε ρίξει με μαχαίρι κατάκαρδα
απόσπασμα από το "ΕΝΤΑΥΘΑ"
άκλιτον (2013)
φωτό Σήμερα ο καιρός ρίχνει σκηνές φιλμικές με προβολείς τα μάτια μας
Οκτώβριος 2022, λίμνη Κουρνά, εν Κρήτη
_____________________________________________________________________________________________
Μονόλογος Νίνας ...............
(απόσπασμα από τον "γλάρο" του Αντον Τσέχωφ)
“Γιατί λες πως φιλείς το χώμα που πατώ; Εγώ θέλω σκότωμα. (Γέρνει πάνω στο τραπέζι). Είμαι τόσο κουρασμένη! Αν μπορούσα να ξεκουραστώ… Αν μπορούσα να ησυχάσω!… (Σηκώνει το κεφάλι της). Είμαι γλάρος… Όχι, άλλο ήθελα να πω… Είμαι ηθοποιός… Ω, μάλιστα! (Ακούει τη ΜΑΝΤΑΜ ΑΡΚΑΝΤΙΝ και τον ΤΡΙΓΚΟΡΙΝ που γελούν. Αφουγκράζεται μια στιγμή, ύστερα τρέχει στην πόρτα αριστερά και κρυφακούει από την κλειδαρότρυπα). Είναι κι αυτός εδώ!… (Γυρνώντας πίσω στον ΤΡΕΠΛΙΕΦ). Καλά… Ας είναι… Δεν πειράζει. Δεν επίστευε στο θέατρο, πάντα γελούσε με τα όνειρά μου, ώσπου σιγά – σιγά έπαψα κι εγώ να πιστεύω, έχασα το θάρρος μου… Έπειτα οι αμφιβολίες για την αγάπη του, η ζήλια, ο φόβος κι η αγωνία για το παιδί μου… Έγινα ποταπή, ασήμαντη, έπαιζα κουτά.. Δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου, δεν ήξερα να σταθώ στη σκηνή, δεν μπορούσα να κανονίσω τη φωνή μου. Εσύ δεν μπορείς να φανταστείς τι νιώθει εκείνος που ξέρει πως παίζει ελεεινά.
Είμαι ένας γλάρος. Όχι, δεν είν’ αυτό… Θυμάσαι που σκότωσες κάποτε ένα γλάρο; Ένας άνθρωπος πέρασε κατά τύχη, τον είδε, και μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνει τον κατάστρεψε… Ένα θέμα για μικρό διήγημα… Όχι, δεν είν’ αυτό… μ’ όλο που…
Τι έλεγα;… Α, για τη σκηνή. Ναι, τώρα πια δεν είμ’ έτσι. Τώρα είμαι μια πραγματική ηθοποιός, παίζω με πάθος, μ’ ενθουσιασμό, μεθώ πάνω στη σκηνή, νιώθω πως είμαι ωραία… Και τώρα, αφότου βρίσκομαι δω, περπατώ τριγύρω και σκέφτομαι, σκέφτομαι, και νιώθω πως η ψυχή μου γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατή! Τώρα το ξέρω, το καταλαβαίνω, Κώστια, πως στη δουλειά μας – στο παίξιμο ή στο γράψιμο – κείνο που αξίζει δεν είναι η φήμη, δεν είναι η δόξα, μήτε εκείνα που ονειρευόμαστε, αλλά το να μάθεις πώς να κάνεις υπομονή… Να μάθεις να σηκώνεις το σταυρό σου και να ’χεις πίστη. Εγώ τώρα πιστεύω, κι αυτό με κάνει να πονώ λιγότερο. Κι όταν σκέφτομαι την τέχνη μου, την αποστολή μου, δε φοβάμαι τη ζωή…”
(απόσπασμα από το έργο “ο Γλάρος” του Άντον Τσέχωφ)
__________________________________
φωτό Λωρήν Μπακώλ
αποσπάσματα --άκλιτον
________________________________________________________________________________
Νίκος Καρούζος
ΓΑΛΑΖΙΑ ΣΠΛΑΧΝΑ
Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο
ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι
γιὰ τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη
ρίχνω στὸν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη:
Τὴν θέλω ἐγὼ τὴν ἀπελπισία μου
δὲν τὴν ἀνταλλάσσω μὲ θαλπωρὴ ἄλλη
ἔχασα.
Μὰ χάνουν καὶ τ᾿ ἄνθη
τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο...
Κάλλιο νὰ πλανηθεῖ ὁ χαρταετός μου
δὲ θέλω πιὰ ν᾿ ἀγγίξω τὰ χρώματά του
κλείνω τὰ μάτια μου γιὰ νὰ δῶ.
Εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ μὲ διασχίζει
κι ἄλλοτε ποὺ χτυπᾷ στὸν ἄκμονα
χίλιες φορές.
Εἶναι ἡ φωνὴ ἀπὸ ἕνα βάθος:
Γιὰ πάντα νὰ μὴν ἔχεις
τίποτα γιὰ τ᾿ ἀληθινὰ χέρια
μονάχος
ἀνήμπορος ἐκστατικὸς
σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄξαφνη γιορτὴ τοῦ δευτερολέπτου
ποὺ παραδίδεται ὁ κόσμος.
ανθολόγιο---άκλιτον
Υμνολόγιο στον αέρα εργάτη υπερβάσεων και εκφυγής εκ της εντροπίας που είναι οπή λασπώδης
__________________________________________________________________________________
(από παλαιότερο χρονολόγιο)(Οκτώβριος 2020)
Αλληλογραφία μέ έναν γείτονα εξόριστο στο εδώ κέντρο
Μαθηματικός κάποτε και δεινός αναγνώστης των γεγονότων που συντελούνται σε βάρος μας
Η όρασή του έχει μειωθεί κι επομένως συνομιλούμε με επιστολές που συχνά άλλοτε πυκνά σπρώχνουμε κάτω από την
...................................................10 Οκτωβρίου 2020
Αγαπητή Άννα
Τα νέα μου είναι πλέον συνοπτικά
Παρά το προχώρημα της ηλικίας μου, με τον ιό, διατηρώ υγιείς σχέσεις διανοητικής καθαρότητας
Με αποφεύγουν όλοι, επειδή θεωρούν την εδώ πόλη μολυσμένη
Απομονώθηκα και αρχίζω δυστυχώς να κυκλοφορώ σπανίως
Ζητώ περιπαικτικά από τους φίλους μου να βάλουν αγκαθωτό σύρμα γύρω από τα δικά μας τετράγωνα και ας μείνουμε χώρια
Ο πραγματικός "ιός "είναι εδώ τα τελευταία 30 χρόνια ορατός .. Κι εγώ τον έχω περάσει
Μόνο που χθες το βράδυ στον δρόμο λύγισα και βάλθηκα να κλαίω
Δυστυχώς έδωσα δικαιώματα , όλοι με κοιτούσαν περιπαικτικά
Ενοιωσα την καρδιά μου προς στιγμή να με προδίδει
άρχισα λοιπόν με κάμψη του κορμού μου να φωνάζω
"βοήθεια", "βοήθεια" , ¨βοήθεια , για όνομα του Θεού ένας χριστιανός"
και τότε κατάλαβα οτι δεν περπατούσε ούτε ένας έλληνας μήτε μια ελληνίδα, και όλοι με κοίταζαν με απορία και προσπερνούσαν μιμούμενοι την δική μου λέξη "βοήθεια"............
Σε λίγο συνήλθα σύρθηκα στην πολυκατοικία και έμεινα μουγγός μέχρι σήμερα
Τι έχει ήδη συμβεί;; Αννα;;
Μέρες του ΟΧΙ
Μάλλον δεν αντέχω αλλά λέω να βροντοφωνάξω ενα ουρανομήκες ΟΧΙ
Θα το κουβαλήσω αψηλά κι εκείνο κι εμένα
Χαίρε
Σου επισυνάπτω το γράμμα που μου είχες στείλει το 2018
Κάτι περιμέναμε Δεν ξέρω όμως τι ακριβώς
Με κρέμασαν ακόμη και τα μαθηματικά μου
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
.....................................η επιστολή υπ εμού τον Οκτώβριο 2018
Αποδέκτης εσείς κύριε Φώτη
Στο τέλος θα τα καταφέρουμε να προτείνουμε λύση
Βέβαια να μην είναι η τελική και μοιραία ...λύση
Το στοίχημα είναι να ρέει η εξίσωση
Πού στο καλό είναι τρυπωμένα τα θεωρητικά οτι είμαστε τέκνα της ανάγκης και της οργής;;
Μεταξύ μας δεν μ αρέσει η οργή
Προτιμώ τον νηφάλιο θυμό
Κλείνω στον Λόγο και στην Αξία . Αν αδειάσεις απ αυτά τάχιστα μεταμορφώνεσαι σε καλαμπόκι.
Εν συντομία
"Δεν κρεμιόμαστε από κανένα
Είμαστε ατρόμητοι λύτες και δεινοί σκαπανείς"
Μέρες του ΟΧΙ
Να το υπερασπιστούμε με όλη μας την ψυχή
Χαίρε Φώτιε
(απάντηση) μου δημιουργεί άγχος η πρότασή σου , Άννα
μελετώ αλγόριθμους εντατικά και τελευταία διαστημικά μαθηματικά
..........................................................
ΠΗΓΗ Ακλιτον
___________________________________________________________________
ΕΝΤΑΥΘΑ
".....κάποτε μια γυναίκα έκλεινε την πόρτα του σπιτιού της αναφωνώντας --πάω να περπατήσω, πάω να δω ανθρώπους.....πιθανόν να αργήσω--
και στην παραπάνω γωνία κλωτσούσε τον τενεκέ απορριμμάτων συνοδεύοντας το σφύριγμα του ανέμου
άλλοτε της βροχής
αργότερα τον ανεπαίσθητο χτύπο της νιφάδας του χιονιού
την ψιχάλα με ελαφρά παλαμάκια ....
εγώ ως γιατρός διδάχτηκα αυτό που πάντα ήξερα
αλλά στην διήγηση, μου ξέφευγε η αληθινή πνοή της ψυχής
στον υπόλοιπο βίο μου το παράδειγμα το διηγούμην γλαφυρά
έφευγαν οι ασθενείς , με μια λαμπράδα όμοια με τ άστρα που γίνονταν τύμπανα στον τενεκέ της νεαρής....."
μικρό απόσπασμα από το "Ενταύθα" υπ εμού 2013--άκλιτον
φωτό Cristophe Jacrot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου