Εις Έλλην, Τριλογία //......εκεί που λούζονταν οι πέρδικες

(απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο

το διήγημα της Πελλάνας είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Εις Έλλην

το απόσπασμα σήμερα συμπτωματικά ως ιδέα το είδα σε μια ανάρτηση φίλου εδώ στο φέις

ωραία η  αλληλεπίδραση αιθερικά το δίχως άλλο...!)

Στο βάθος ακουγόταν ήπιος καλπασμός αλόγου με αναβάτη… Κλοκ κλοκ κλοκ με χρονική αλληλουχία των ποδιών και ένα σε αιώρηση την στιγμή του ρυθμικού καλπασμού. Το έδαφος, νωπό και νοτισμένο από την αλληλοδιαδοχή της ψιχάλας και βροχής, έδινε έναν παράξενο ήχο του αλογίσιου τριποδισμού. Η ομίχλη μαζί κι η συννεφιά αντανακλούσαν χρώμα σίδερου μελανού της ορφνής[1] αλογίσιας κορμοστασιάς. Μια εικόνα παράξενη! Το είδωλο κυρίευε την ματιά αλλά και τις αισθήσεις. «Ο σιδερένιος Ορφνός!» αναφώνησε ο Αγησίλαος. Έστρεψε την ματιά του στο βάθος των αγρών, σήκωσε την παλάμη του, κάτι σαν σηματωρό καταμεσής ενός πελάγου, και το άλογο απάντησε στο χαιρετισμό με χλιμίντρισμα επαναλαμβανόμενο. Ένα ρίγος διέσχισε την χαίτη του… Στην ράχη ιππέας αναβάτης μια γυναίκα! Τι θέαμα! Λεπτή, νέα, με μαλλιά καστανά, κυμάτιζαν αφροκοπώντας σαν πλούσια αλόγου χαίτη, ριγμένα στάχυα, στην ράχη του ορφνού ίππου. «Η δάσκαλα. Η Θρακιώτισσα δασκάλα» συμπλήρωσε. «Τις Κυριακές, σκαρφαλώνει στην ράχη και ιππεύοντας τρέχει στις όχθες του Ευρώτα… Για δες την. Δεν χρησιμοποιεί σέλλα. Αγκαλιάζει το άλογο από το δερμάτινο καπίστρι και ελάχιστα τραντάζει τα γκέμια. Το κεφάλι της το ξαπλώνει στον αλογίσιο λαιμό. Εμείς από μακριά δεν ξεχωρίζουμε ποια η χαίτη και ποια τα μακριά της μαλλιά». Η γυναίκα δεν μας πλησίασε και εξαφανίστηκε μέσα στο θολό, στο βάθος του ορίζοντα χωμένος σε σχήμα πάχνης και η στιγμή του καλπασμού αντανακλούσε σαν εύθραυστο γυαλί, ψηφίδα χρονική.

---

[1] Ορφνός: που έχει τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις σε μια χρωματική κλίμακα, σκούρος, καστανός.

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου