ένα μέιλ αποψινό έπεσε στο θαλασσοβρόχι
κτύπησαν οι συλλαβές στις κοφτερές των βράχων γραμμές και
μόλις το διάβασα συντετριμμένη, μάζεψα τα γράμματα ένα ένα και δεν ήταν γράμματα από αυτά που διαβάζονται ήταν από αυτά που ακούγονται στο στέρνο
μαζί εστάλη και ένα ποιητικά γραμμένο του Λεοντάρη
– Δεν έχουμε σπίτι εμείς,
ποτέ δεν είχαμε σπίτι, ποτέ μια νύχτα αδιάβροχη στον πόνο.
γι’ αυτό που μπορούν να σκεπάσουν οι πλάτες μου
κι αγάπα αχόρταγα
τα μάτια, το στόμα και την τιμή μου.
...μετά αποκοιμήθηκα με τα χέρια απλωμένα στα έναστρα σε θερμοκρασία ----30
και τότε κατάλαβα πώς ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης κατάχαμα παρέδωσε το πνεύμα
με σεμνότητα και ουχί τετραχηλισμένος παρουσιασθείς στο Πνεύμα το Άγιο στο έργο του ὄ //έρωτας στα χιόνια
η μέρα θα με εύρισκε σκεπασμένη με σάβανο χιόνος
αλλά η λαχτάρα μου --η αφόρητη και αβάστακτη λαχτάρα να δω να εσντερνιστώ με δέος το έκπαγλο Φως να σκορπά το σκότος στην μεγάλη μάχη των Πάγων, με οδήγησε στην ζώσα ζωή
--------------------------
αυτή την νύχτα τρέχοντας στο καταφύγιο των βορείων Μυκηνών, ο καιρός με συνέτρεξε και μετέβαλλε τις νιφάδες σε κύκνους
οι κύκνοι με την ολόζεστη αναπνοή μέ έσωσαν
και η Νέμεσις των Συμπάντων σπλαχνικά αγκάλιασε την αποχώρηση των λευκών πτηνών
ο ουρανός βρέχει κύκνους
και η χιών υφαίνει πάλλευκη σινδόνα με μετάξι υφασμένο στον αστερισμό του κύκνου
------------------
Μυκήνες πάντα, ντύθηκα νύχτα ολόδροση και άστρα στα ματοκυάλια
........ημίχρονο ................
.....καληνύχτα ......
Βύρων Λεοντάρης
από την συλλογή "Εως"
Έμπλεος από σένα
Χύνεται μέσα μου η φωνή μου
και δεν μ’ ακούς και δε μ’ακούω
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω
γιατί είσαι όπου είμαι
κι είμαι όπου είσαι
και κανείς μας δεν είναι όπου είναι.
Απροσδιόριστοι στον κόσμο
Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…
Ας ήταν να βρεθούμε
έξω από μένα
έξω από σένα
γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω.
Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να’ σουν
να μου γνέφεις
απ’ τα βαθιά των ημερών.
Λογοτεχνική πλοκή και φαντασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου