Εκείνα που ρέουν μέλι. Και Εσένα να κάθεσαι κάτω από τον πιο ψηλό φοίνικα. Και να περιμένεις. Καταργώντας με την ένταση της αγάπης σου τον θάνατο. Και τους Αιώνες. Και να δίνεσαι στον σφοδρό έρωτα που ποιεί τη Σάρκα Πνοή. Και να γεύεσαι και τους εκατό τρόπους του Έρωτα —τις μυστικές διόδους της χοάνης. Και κατόπιν να μοιράζεις την αγάπη σου — ό,τι περισσεύει. Στα τρία δισεκατομμύρια των ζωντανών. Και στα εκατόν δέκα δισεκατομμύρια των πεθαμένων. Και στα ερπετά. Και στα όρνια. Και σε αυτούς που είναι γέροι. Και σε αυτούς που είναι άσχημοι. Και σε αυτούς που είναι ηλίθιοι και σε καταδιώκουν. Και στον κόσμο ολόκληρο. Όχι μόνο τον νυν αλλά και τον πριν και τον μέλλοντα κόσμο. Και να σπέρνεις έτσι όλους τους σπόρους σου. Αλλά και τη λάμψη της ψυχής. Και να πέφτεις στα πόδια του. «Εσένα Αγαπώ, Μόνο Εσένα». Και το Εσένα να γίνεται το Εμένα και το Εμείς — ο Ολόκληρος
Κωστής Μοσκώφ
__________________________________________________________________________________
κι όμως, οι μέρες της κοινής συγκίνησης είναι ο δεσμός μας
ή το φυλακτό μας
οι μέρες που δώριζε ο ένας στον άλλον την αφή του
περιπέτεια ζωής στην αιωνιότητα
η ανάλαφρη πνοή, ορμητική αναπνοή, ανάκουστος κελαηδισμός
πλεύση σε ελαφράδα χωρίς ν αγγίζoυμε την γη
στα εναέρια, του νοτιά, κύματα
οι λέξεις έγραφαν με φροντίδα τα συναισθήματα
αυτά που εσύ τα λεγες αλλιώς
κι εγώ τα έγραφα κάπως, όπως εδώ
................αλήθεια με τι μοιάζεις;;
______________________________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου