ICE-2

Η έλευση της ανθρωπιάς, σημαίνει αναγέννηση 

Στην κατακρήμνιση των ψυχικών εκδηλώσεων ο μεγάλος ασθενής είναι ο έρωτας, συμπαρασύροντας σε αδιέξοδη καταστροφή  και τα παιδιά

Και τί σημαίνει όλο αυτό;;

Σημαίνει μια διαφορετική  ματιά και βλέμμα που θα μπορεί να εστιάζεται στο βάθος και όχι στην επιφάνεια των ανθρώπινων σχέσεων.

Παραθέτω ένα κείμενο  που διεισδύει στα βάθη της ψυχής και μετακινεί σε κάποιες άλλες μοίρες το μοιρογνωμόνιο 

(στα αγγλικά και ο καθένας μεταφράζει)

"Sadly, non-attachment or detachment is radically misunderstood by many. Non-attachment actually brings about the most profound sense of care, compassion, and freedom you could ever imagine.

THE BEAUTY OF NON-ATTACHMENT

When you understand the true meaning of non-attachment:

Expectations no longer rule your life.

Emotions arise, but you have space.

You have perspective.

Emotions don’t catch and torment you every time.

You relate to the world as it is rather than to your concepts about it, which never bring lasting happiness.

You have a clarity of mind so you’re able to see through to the truth of things.

You’re not bothered by much, but that doesn’t mean you tolerate harmful behavior.

The problems of this world evoke compassion rather than anger.

You don’t chase after happiness.

You just enjoy it when it’s present, and release it when it dissolves.

You’re able to allow life to unfold without needing to control everything.

You don’t stop loving.

You love even more.

Your heart only grows bigger and bigger and bigger, when you see all the unnecessary suffering in this world.

You feel naturally compelled to help, but you’re not attached to the outcome.

The sense of spaciousness and freedom you feel bring a genuine contentment that can never be found in temporary experiences."

~Brandy S Kelly

________________________________________________________________________________________________

Δημήτρης Παπαδίτσας

Είχα μέσα μου στρώσει – δεν πρόκειται μόνο για τον εαυτό μου

Με στοργή το κρεβάτι, άναψα τη λάμπα ταχτοποίησα τα βιβλία

Τις οπτασίες του ταβανιού και περίμενα στις οχτώ το Μεσολόγγι

Και στις εννιά τον έρωτά μου

Την άλλη μέρα με βρήκαν σε υπόσταση θρησκευτική

Αναπολούσα τις ομιλίες

Το ρόλο της προσευχής τον έπαιζα στα δάχτυλα

Ήξερα πότε πρέπει να σιωπώ

Και πότε τέλος πάντων ν’ ανοίγω στα σπλάχνα μου δυο δωμάτια

Κι εκεί να μαζεύω τους φίλους τα βράδια

Στο ένα δωμάτιο να μην υπάρχουν εικονίσματα στο άλλο να υπάρχουν

Ώστε να παρασταίνω το Σωτήρα και την εκστατική αναπόληση

Ή και το άγαλμα με τεντωμένο χέρι

Προς την υφή του νευρικού συστήματος

φωτό "γέννηση του φωτός"

____________________________________________________________________________

Η περιπέτεια – του Δ.Π. Παπαδίτσα (απόσπασμα)

Το ν’ ακούει κανείς το πρωί τη βιασύνη των πουλιών

Το να ψάχνει στα μάτια των άλλων να βρει λίγα τοπία

Το να αισθάνεσαι αλλιώτικος μετά από γλέντι όταν μένεις μόνος

Και παίζεις με την έχτρα και τη φιλία του εαυτού σου

Αυτό σημαίνει κίνδυνο

Σημαίνει αναγωγή της λύπης στη μονάδα

Έτσι λοιπόν ξανά σε θυμήθηκα

Ταίριαξα τη γραμμή του ώμου σου με την πιο χαρούμενη μέρα μου

Τα μάτια σου δε μ’ άφηναν να ησυχάσω

Κι από πού δε μου έρχονταν

Απ’ τη βροχή

Απ’ τ’ αμπέλια

Από τα κουρασμένα χέρια της χωριάτισσας

Κι από μένα τον ίδιο

Σε θυμόμουν και σε είχα στη μνήμη μου

Όπως ένα κομμάτι ζάχαρη στο νερό.

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου