..............περιμένω κάτω από την φτελιά
καπνίζοντας το τσιγάρο που μου είπες να κρατώ
κανένα πετούμενο στον ουρανό κι αυτό είναι παράξενο
αλλά κι εμείς παράξενοι
κι η αγάπη
κι αυτό το τραύμα στο μάτι που κάθε τόσο ξαναγράφεται
κι η ζωή μας
και η θέλησἠ μας
κι οι επιθυμίες μας
και τα όνειρα
όλα χωρίς λόγους και αναλύσεις
τι έκανε τους λόγιους να δασκαλεύουν τα μακρινά γι αυτούς φερσίματα;; παράξενο κι αυτό
κι αυτό το τραύμα στο μάτι σαν σήμα της ζωής στη Γη των ανθρώπινων παθών και πληγών
σαν να χάλασε από πλήθος αναλύσεων για να περιγράψεις την αγάπη
αντιπεπονθός, συνεχίζω το τσιγάρο που στην παλάμη μου άφησες
Χρονολόγιον 27//2//2025
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
<όλες τις εποχές ήχεί ο Παλαμάς στ αυτιά μου
κι όλες αυτές τις εποχές συχγωρούσα τις υποταγές
θα μάθουν ...θα μάθουν ...δεν μπορεί
κι ο Παλαμάς ο Κωστής με την γλυκειά μορφή
αγρίευε και γινόταν βροντή
θα μάθουν μόνο αν γίνουμε κεραυνοί και τους γυρίσουμε την πλάτη
άκλιτον>
Κωστής Παλαμάς «Σατιρικά γυμνάσματα»
Ζαγάρια και τσακάλια και κοκόροι
σηκωτοί κάθε τόσο στο ποδάρι
μόρτηδες, λούστροι, αργοί, λιμοκοντόροι
Και ποια είναι τα σωστά ποια τα μεγάλα
που την ορμή τούς δίνουν και τη χάρη;
Προδότες οι Τρικούπηδες. Κρεμάλα!
Κι οι Ψυχάρηδες; Γιούχα! Πλερωμένοι.
Να η Ελλάδα! Αρσακιώτισσα δασκάλα,
με λογιότατους παραγιομισμένη.
Κι ο Ρωμιός; Αφερίμ! Μυαλό; Κουκούτσι.
Από τον καφενέ στην Πόλη μπαίνει
του ναργιλέ κρατώντας το μαρκούτσι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
< Ο Ιμπραήμ;; Αυτός που τον έτρεμαν όλοι και εμείς στον Πολυάραβο
τον ταπεινώσαμε, αυτόν που μας έφεραν οι Δυτικοί
Και ένας παλιός με καριοφίλι τίναξε τα φύλλα από τον κέδρο και
βροντοφώναξε
το άτι σου Μπραϊμη μας σκοτώνει έναν έναν
άκλιτον>
Κωστής Παλαμάς «Σατιρικά γυμνάσματα»
β΄
και μήτε η ευλογία της Παναγίας.
Σ’ αρχαία και νέα, παλάτια και ρημάδια
Τ’ άδειο παντού· το κρύο της αθεΐας.
Σαν αγριμιών και σαν αρνιών κοπάδια
ζουν οι ζωές, τρων, τρώγονται και πάνε.
Κι απάνου απ’ όλα των θεών τα βράδια
υπέρθεα ξωτικά φεγγοβολάνε
μακριά από μας Ιδέα και Επιστήμη.
Βάρβαροι σε ναούς τις προσκυνάνε.
Τ’ άτι σου ακόμα μας πατά, Μπραΐμη!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κωστής Παλαμάς
«Οι δύναμες και οι γνώμες των Καισάρων
του ολέθρου ξαπολύσαν τους λεγεώνες
για τον πόλεμο, μ’ όλων των ταρτάρων
Σεισμοί καταλυτές απ’ των Ταινάρων
τ’ άντρα ως του Ρήνου τους βυθούς. Γοργόνες
και Βαλκύρες ρεκάζουν: «Αρον άρον!
Σταύρωσον!» Και με σκήπτρα, με κορώνες
οι σταυρωτήδες. Τα Εθνη οι σταυρωμένοι.
Μα ορμή εκδικήτρα τα Εθνη σηκώνει
και των Καισάρων καταγής οι θρόνοι.
Κι από τα Εθνη και από Καίσαρες πιο απάνου
κι από το θέλημα όποιου λαοπλάνου,
Σπάρτακε, εσένα η Νέμεση ανασταίνει».
<Κωστή ο δούλος δεν οραματιζόταν μια ζωή γεμάτη ευτυχία
έμενε πιό κάτω
πολλές φορές έλεγα να τραβὠ από το μανίκι εναν δούλο
αυτόν που ετοιμαζόταν να εξεγερθεί και να του τράνταζα τους ώμους
και να φώναζα οτι το ψωμί είναι πιό κάτω από το πνεύμα
το πνεύμα είναι άπειρο αιώνιο φως
το ψωμί είναι αυτό που μας συντηρεί για την εξέγερση
φοβήθηκα όμως και δεν το είπα
άκλιτον>
φωτό
Κωστής Παλαμάς "Αγορά"
Ο Κωστής Παλαμάς στο ποίημα Αγορά -βασιζόμενος στην προσωπική του εμπειρία- πραγματεύεται τη σκληρή όψη της ζωής, που αφενός στερεί στον άνθρωπο την πραγμάτωση των επιθυμιών του, κι αφετέρου τον φέρνει αντιμέτωπο με την ανάγκη της επιβίωσης. Ο ποιητής, όπως και κάθε άνθρωπος άλλωστε, καλείται να εργαστεί με εξαντλητικούς ρυθμούς προκειμένου να επιβιώσει, χάνοντας έτσι την επαφή, όχι μόνο με τον εαυτό του αλλά και με τους ανθρώπους γύρω του.
Η αποξένωση του ποιητή από τους δικούς του ανθρώπους, έρχεται να προστεθεί σε μια ζωή που δεν ενέχει τις πηγές της εσωτερικής εκείνης ευχαρίστησης και ικανοποίησης, που θα μπορούσαν να εξισορροπήσουν το κόστος της ψυχικής φθοράς, που επέρχεται από την εξαναγκαστική εργασία, από την εργασία που γίνεται καθαρά για βιοποριστικούς λόγους. Μη έχοντας θέσει τις βάσεις μιας ουσιαστικής εσωτερικής γαλήνης, ο ποιητής βιώνει συνδυαστικά την απογοήτευση της ζωής που δεν έλαβε την επιθυμητή μορφή και της εξουθενωτικής εργασίας.
Πάντα διψάς – όπως διψάει το πρωτοβρόχι
στεγνή καλοκαιριά – το βλογημένο σπίτι
και μια κρυφή ζωή σα δέηση ερημίτη,
αγάπης και αρνησιάς ζωούλα σε μια κόχη.
`~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κωστής Παλαμάς
Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία
αχάλαστα, και αρχή και τέλος των πλασμάτων,
σα θα περάσω στη γαλήνη των μνημάτων,
Λ Αμαλίας Ναύπλιον
ο γενεθλιος δρόμος μου
σ ένα σπίτι από αυτά γεννήθηκα και έζησα μέχρι την Β Δημοτικού
με μια έμπνευση
εδώ η Α σχολή των Ευελπίδων
χωρίς εύψυχο στρατό χάνεις την πατρίδα
στο βάθος ο Παλαμήδης
η βιβλιοθήκη
οι δρόμοι πλακόστρωτοι να θυμίζουν τα άλογα
στα αριστερά ο Καποδίστριας
αυτον περιμένουμε πάντα να ξανάρθει
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κωστής Παλαμάς ---"Σαν των Φαιάκων το Καράβι"
Μόνος. Εγώ; Δεν είμαι μόνος, όχι.
Στο φτωχικό σκοταδερό κελί μου
ήρωες, άνθρωποι, θεοί,
Ταιριάζουνε με ονείρατα σαν τα ροδοχαράματα
στοιχιά που μαυροφέρνουνε∙ κι από μια κώχη
κάτι σαν άγγελος με βλέπει κι όλο βλέπει με.
Μόνος. Εγώ; Δεν είμαι μόνος. Όχι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου