Μιχάλης Γκανάς
Έρχονται μέρες που ξεχνάω πώς με λένε (Παραλογή, 1993)
Έρχονται νύχτες βροχερές βαμβακερές ομίχλες
τ’ αλεύρι γίνεται σπυρί ύστερα στάχυ
θροΐζει με πολλά δρεπάνια
αψύς Ιούλιος στη μέση του χειμώνα.
Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται
αόρατο το χέρι που ξηλώνει
και τρέμω μην κοπεί το νήμα.
Νήμα νερού στημόνι χωρίς μνήμη
σταγόνα διάφανη σε βρύα και λειχήνες
νιφάδα-χνούδι των βουνών
χαλάζι-φυλλοβόλο
κι άξαφνα σκάφανδρο ζεστό
στην κιβωτό της μήτρας.
Αρχαίο σκοτάδι τήκεται και τρίζει
αχειροποίητη φλογίτσα που το γλείφει.
Συναγωγές υδάτων υετοί πρόγονοι παγετώνες
στην πάχνη ακόμη της ανωνυμίας.
Έρχονται μέρες που ξεχνάω πώς με λένε (Παραλογή, 1993)
Έρχονται νύχτες βροχερές βαμβακερές ομίχλες
τ’ αλεύρι γίνεται σπυρί ύστερα στάχυ
θροΐζει με πολλά δρεπάνια
αψύς Ιούλιος στη μέση του χειμώνα.
Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται
αόρατο το χέρι που ξηλώνει
και τρέμω μην κοπεί το νήμα.
Νήμα νερού στημόνι χωρίς μνήμη
σταγόνα διάφανη σε βρύα και λειχήνες
νιφάδα-χνούδι των βουνών
χαλάζι-φυλλοβόλο
κι άξαφνα σκάφανδρο ζεστό
στην κιβωτό της μήτρας.
Αρχαίο σκοτάδι τήκεται και τρίζει
αχειροποίητη φλογίτσα που το γλείφει.
Συναγωγές υδάτων υετοί πρόγονοι παγετώνες
στην πάχνη ακόμη της ανωνυμίας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
2019
Ναι ,πράγματι,..όλος ο κόσμος είναι μιά σκηνή
αλλά η διανομή των ρόλων είναι άθλια...παραφράζοντας τον Όσκαρ Ουάιλντ
...........................
Όλο και περισσότερο θυμίζουμε την Κύρου Ανάβαση
Εκείνη την επιστροφή -συντεταγμένη όμως-ενός στρατού χαμένου και με πιθανότητα να μην βρει την θαλασσια διέξοδο
Οι στρατηγοί άφαντοι, ένας γραφιάς αποτόλμησε το αδιανόητο
η θάλασσα ευρέθη και ο στρατός δικαιώθηκε
Η δικαίωση είναι οτι, αυτό που διανόηθηκες το έβαλες σε εφαρμογή και το πραγματοποίησες ....το αδιανόητο
Βιώνω μέσα μου με συντριβή την απουσία της έννοιας -εμείς-
Ποιοί εμείς ;;
Οι εκτός παραγωγής ή οι εντός;;
Οι εργζόμενοι ή οι απασχολήσιμοι
Οι προγραφόμενοι άνεργοι;; ή οι εθελοτυφλούντες;;
Οι ευρωπαιοπληκτοι ή οι ασκητές των αγίων χωμάτων
Το -εμείς-αποτέλεσε την σχέση μεταξύ μας κουβαλώντας όλα τα αυτονόιητα Κουβαλώντας ζωή και θανή
Αλλά το εμείς μόνο μέσα από τον ιερό κάματο δομεί την χρονική στιγμή που δύνασαι να ομιλήσεις με
πληθυντικό
αλλά η διανομή των ρόλων είναι άθλια...παραφράζοντας τον Όσκαρ Ουάιλντ
...........................
Όλο και περισσότερο θυμίζουμε την Κύρου Ανάβαση
Εκείνη την επιστροφή -συντεταγμένη όμως-ενός στρατού χαμένου και με πιθανότητα να μην βρει την θαλασσια διέξοδο
Οι στρατηγοί άφαντοι, ένας γραφιάς αποτόλμησε το αδιανόητο
η θάλασσα ευρέθη και ο στρατός δικαιώθηκε
Η δικαίωση είναι οτι, αυτό που διανόηθηκες το έβαλες σε εφαρμογή και το πραγματοποίησες ....το αδιανόητο
Βιώνω μέσα μου με συντριβή την απουσία της έννοιας -εμείς-
Ποιοί εμείς ;;
Οι εκτός παραγωγής ή οι εντός;;
Οι εργζόμενοι ή οι απασχολήσιμοι
Οι προγραφόμενοι άνεργοι;; ή οι εθελοτυφλούντες;;
Οι ευρωπαιοπληκτοι ή οι ασκητές των αγίων χωμάτων
Το -εμείς-αποτέλεσε την σχέση μεταξύ μας κουβαλώντας όλα τα αυτονόιητα Κουβαλώντας ζωή και θανή
Αλλά το εμείς μόνο μέσα από τον ιερό κάματο δομεί την χρονική στιγμή που δύνασαι να ομιλήσεις με
πληθυντικό
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mου έχει λείψει η στέπα παρέα με τον Σολζενίτσιν και οι φυλακές μαζί με την Αχμάτοβα καθώς και η περιδιάβαση στον ντοστογιέφσκειο κορμό
χωρίς επάρσεις φτιαχτές και κομπασμούς
καθ ότι αυτό το τοπίο είναι
Λιτανεία
χωρίς επάρσεις φτιαχτές και κομπασμούς
καθ ότι αυτό το τοπίο είναι
Λιτανεία
Τ άλλα δεν αφορούν την ανθρωπότητα αλλά την εικονική της πραγματικότητα
Οποιος αρνείται τον ζουρλομανδύα της εικόνας
και της τεχνητής νοημοσύνης, που έχει για τα καλά εισβάλει στο σπλαχνικό μας κόσμο...να σεριανίσει σε αντίστοιχα της ανθρώπινης ύπαρξής του τοπία
(ΥΣ είναι 12.00 κι ρίχνουν σφαίρες τα τουφέκια στις ταράτσες για λίγα λεπτά είναι η αγαπημένη τους ώρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου