ΕΝΤΑΥΘΑ (απόσπασμα )
".......όταν έβγαινα από το δωμάτιο του βαρέως πάσχοντος ασθενούς με ενδεχόμενη οδυνηρή κατάληξη, κατέφευγα σε μιά εσωτερική διαμάχη και πολλές φορές κατάφερνα να βγω νικητής
Κατάφερνα δηλαδή να τον ονειρευτώ τον ασθενή, υγιή αθλητικό (κι ας ήταν γηραιός), με διάθεση χαρίεσσα ,με λόγο μελίρρυτο, ντυμένος γαρμπερά, ακόμη και όταν τραγουδούσε αποκτούσε καλλιφωνία, εμένα να μη με ευχαριστεί για την θεραπεία που του δωκα, επειδή αυτό διόλου δεν το ήθελα και μ έκανε δύστροπο
........όταν βγήκα πριν λίγα χρόνια από το θάλαμο της βαρύτατα ασθενούσης γυναίκας μου,
τα πόδια μου γίνονταν λίθοι και καρφώνονταν έξω από την πόρτα, τα δάκτυλά μου μεταβάλλονταν σε οδυνηρά αγκάθια και έγδερναν τους δακρύοντες οφθαλμούς μου...
και τότε για μια ύστατη στιγμή κάτι μέσα μου ξεπήδησε, πίδακας νερού πηγής καλοχτισμένης,
αίφνης και καταιγιστικά ονειρεύτηκα ότι εγώ ο ίδιος είμαι βαρύτατος ασθενής με τον λήθαργο του ρόγχου να με σιμώνει
και μπόραγα να γίνω χιονιάς να μεταβληθώ σε άγριο βοριά, να γίνω όλες οι εποχές και όλοι οι χρόνοι, άνθιζα και έμενα λιγνά ξερόκλαδα και ξανά άνθιζα και γέμιζε η πλάση,
τα γονάτα, αλόγου μου μηροί, σκάλιζαν τ άγονα εδάφη κι αυτά βλαστούσαν!
Και εκείνη την ονειρευόμουν σε θαλπωρή όταν εγώ μεταβαλλόμουν ο ίδιος σε πρόσωπο που γνωρίζει μόνο την αγάπη
.........Μετά τον σωσμό της, στους ασθενείς που ο Θεός έριχνε ασθενική βροχούλα στο κατώφλι μου,
δεν έλεγα οτι ξέρω ή δεν ξέρω
δεν παρηγορούσα και δεν κοιτούσα τον ασθενή,ως δραπέτης σκύλος
βλέμμα σωσμένου που τάχα ξέρει από ανωτερότητα και φιλοσοφημένη σκέψη που ακαριαία δέχεται τον χαμό του άλλου ως αναπόφευκτο της μοίρας σημάδι
έκτοτε γινόμουν συνοδοιπόρος
σε κανέναν δεν ομολόγησα οτι ένοιωσα πληρέστερος λειτουργός γιατρός
.......Την χαρά μου την έκανα περίπατο, τραγούδι, φιλιά, αλλά περισσότερο με κατέκλυσε το δίκιο των ανθρώπων
Ολα αυτά αφού ξεπέρασα το στεγνό όριο μου και πήγα παραπέρα την δική μου ψυχή....και κοίταξα απάνου ζητώντας φως και καλοσύνη
απόσπασμα από το "ΕΝΤΑΥΘΑ"
άκλιτονΑΣ
".......όταν έβγαινα από το δωμάτιο του βαρέως πάσχοντος ασθενούς με ενδεχόμενη οδυνηρή κατάληξη, κατέφευγα σε μιά εσωτερική διαμάχη και πολλές φορές κατάφερνα να βγω νικητής
Κατάφερνα δηλαδή να τον ονειρευτώ τον ασθενή, υγιή αθλητικό (κι ας ήταν γηραιός), με διάθεση χαρίεσσα ,με λόγο μελίρρυτο, ντυμένος γαρμπερά, ακόμη και όταν τραγουδούσε αποκτούσε καλλιφωνία, εμένα να μη με ευχαριστεί για την θεραπεία που του δωκα, επειδή αυτό διόλου δεν το ήθελα και μ έκανε δύστροπο
........όταν βγήκα πριν λίγα χρόνια από το θάλαμο της βαρύτατα ασθενούσης γυναίκας μου,
τα πόδια μου γίνονταν λίθοι και καρφώνονταν έξω από την πόρτα, τα δάκτυλά μου μεταβάλλονταν σε οδυνηρά αγκάθια και έγδερναν τους δακρύοντες οφθαλμούς μου...
και τότε για μια ύστατη στιγμή κάτι μέσα μου ξεπήδησε, πίδακας νερού πηγής καλοχτισμένης,
αίφνης και καταιγιστικά ονειρεύτηκα ότι εγώ ο ίδιος είμαι βαρύτατος ασθενής με τον λήθαργο του ρόγχου να με σιμώνει
και μπόραγα να γίνω χιονιάς να μεταβληθώ σε άγριο βοριά, να γίνω όλες οι εποχές και όλοι οι χρόνοι, άνθιζα και έμενα λιγνά ξερόκλαδα και ξανά άνθιζα και γέμιζε η πλάση,
τα γονάτα, αλόγου μου μηροί, σκάλιζαν τ άγονα εδάφη κι αυτά βλαστούσαν!
Και εκείνη την ονειρευόμουν σε θαλπωρή όταν εγώ μεταβαλλόμουν ο ίδιος σε πρόσωπο που γνωρίζει μόνο την αγάπη
.........Μετά τον σωσμό της, στους ασθενείς που ο Θεός έριχνε ασθενική βροχούλα στο κατώφλι μου,
δεν έλεγα οτι ξέρω ή δεν ξέρω
δεν παρηγορούσα και δεν κοιτούσα τον ασθενή,ως δραπέτης σκύλος
βλέμμα σωσμένου που τάχα ξέρει από ανωτερότητα και φιλοσοφημένη σκέψη που ακαριαία δέχεται τον χαμό του άλλου ως αναπόφευκτο της μοίρας σημάδι
έκτοτε γινόμουν συνοδοιπόρος
σε κανέναν δεν ομολόγησα οτι ένοιωσα πληρέστερος λειτουργός γιατρός
.......Την χαρά μου την έκανα περίπατο, τραγούδι, φιλιά, αλλά περισσότερο με κατέκλυσε το δίκιο των ανθρώπων
Ολα αυτά αφού ξεπέρασα το στεγνό όριο μου και πήγα παραπέρα την δική μου ψυχή....και κοίταξα απάνου ζητώντας φως και καλοσύνη
απόσπασμα από το "ΕΝΤΑΥΘΑ"
άκλιτονΑΣ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πηγή: ΑΣτάικου
Ανάρτηση: ΑΣτάικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου