ΑΛΦΑ

Δημήτρης Παπαδίτσας 

Όπως ο Ενδυμίων 

«Δρασκέλισα ερωτήματα / …. / Και κανείς δε με είδε αυτή τη νύχτα και την άλλη νύχτα /… και σήμανα το απρόβλεπτο πάνω απ’ τη σκέπη ενός θεωρήματος / ή μιας Με όλες τις προφυλάξεις κίνησης που παίζει την οικουμένη και το φόνο της στα ζάρια».

 «Ξεκίνησα από ένα παράθυρο με θρυμματισμένο φως και μες τη νοτισμένη άσφαλτο τρύγησα όλο μου το ‘’είναι’’ /Κι αφού το χώνεψα υδροξύλια και ακατανόητες τροχιές φωτιάς / … / Ζήτησα από παντού ακόμα κι από τα αποφάγια ενός οράματος / Τη λίγη πιθανότητα … να προφέρω το πρώτο γράμμα κάθε πράγματος / Το Θήτα».

«… όπως το δέντρο μέσα στο δέντρο / … / και το μάτι μέσα στο μάτι από θωριά / Ξύλα πέτρες κι ουρανόχτιστα σπίτια που τα βάφει ο αγώνας / κι ο ερχομός του νόμου που μοιράζει σε φως και σκοτεινιά». (ΙΙΙ)

 «Αλφειέ, τυλιγμένε στο στέλεχός μου» «ξετυλίγει υφάδια και κέρδη σκοταδιού στα κρύα μάτια των Εσπερίδων / Αστερόπη, Χρυσόθεμις, Εσπέρα, Γαλαξαύρα, / Και Φαιδριάδες του φεγγαριού από βασάλτη και βαριά πέτρα». (ΙV)

«ξυπνούν το Μάντη να ονειρευτεί το λοξό κέντρο βάρους / το έγχρωμο άνοιγμα του στήθους σε αύρες και μυστικά του νερού».

«Από μέσα με τρώνε στόματα ουρανού και δεν θα ησυχάσω αν δε μιλήσω…/ Μια φορά ο ύπνος μου με πήγαινε …. / από ερωτική καρδιά σε ανέμισμα θανάτου /κι από αέρα και καταιγίδα σε φωλιές τρυφερότητας / Τώρα με ιονισμένα δάκρυα και κεφάλι περασμένο σε κλωστές ονείρων βγάζω φως/ και το ανεβαίνω όπως η αράχνη το νήμα της / Έχω ξυπνήσει ένας μαγνήτης / που χάνεται μέσα στα μέταλλα που τραβάει / κι ότι έχω αγγίξει μ’ επιστρέφει στο αίτιό μου / Εκάτη της ψυχής που πίνει το ψυχρό της φως».

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου