Εις μνήμην...

ς Άννας Στάικου

Εις μνήμην

...ήξερα κάποιον που σήκωνε

ασήκωτο στους ώμους πένθος

ανοιγόταν τις μαύρες για κείνον θαλασσινές μέρες

σκαρί γερτό με κουπί στ' ανοιχτά

Κορινθιακός
αντίκρυ η Ρούμελη
κύρτωνε
αλαφαιαζόταν απ την σιωπηλή
--φτερό πεταλούδας--,
πομπή αλμυρή

ανασάλευε ο αέρας
ηθελημένος
σωσμός των σπάρων

ούτε ένα δεν γάντζωνε στο λεπτό παραγάδι
ηθελημένα
αυτός δεινός κάποτε ψαράς
η βάρκα κωπηλατούσε και ένας αργός γέρικος σπάρος
συνόδευε την επιστροφή στην ακτή
χοροπηδώντας στην ζικ ζακ των υδάτων πορεία

αυτός έγερνε
βουτούσε το πρόσωπο στο νερό
έκλαιγε με αναφιλητό
ξέπλενε τον τόπο και τα περάσματα

αγιασμός στους ψαρότοπους

(εις μνήμην)

ΑΣτάικου

Πηγή: ΑΣτάικου
Ανάρτηση: ΑΣτάικου