ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Της Άννας Αναγνώστη-Στάικου

Δημοσιεύθηκε στην Εφ. Ρήξη, Σεπτέμβριος 2019

"Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω,

ανίατα μεσοπόλεμος…

Ας πάμε

λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου 

να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε…"

Βύρων Λεοντάρης

Απομακρύνσεις και αποστάσεις από της πόλης τον δύσκολο αχό

Καμία σύγκριση με τους χρόνους της αμεριμνησίας

Ταξίδι με βαλίτσα σαν αγκίστρι κρεμασμένη από το χέρι

Βαλμένα ρούχα με ελπίδα σωτηρίας

Μάταια . Είμαστε ανίατα πάντα μεσοπόλεμος.

Η ευθεία της μέσης διαταραγμένη και πειραγμένη

Χέρια -σα και κείνα του μόνιμου Εφιάλτη - ανατάραξαν
την μέτρηση υδραργύρου σε υγρό σωλήνα ογκομετρικό

Πλησιάσαμε ξανά το σημείο εκείνο που μπροστά μας ορθώνεται πάλι
η αρπαγή μας. Ξανά μπροστά μας ο κακομούτσουνος
με ονοματεπώνυμο ανάλογα με την εποχή.

Η βαλίτσα αποχώρησης με χαραμάδα-ποιος άραγε την έσκισε;;- χάσκει
στο κακό μας μέλλον

Προβλήτες, καράβια, μπουκαπόρτες, βάρκες ασφαλείας υψωμένες
σαν σημαίες αποχαιρετισμού

Επιβάτες που αδιαφορούν για τα μέτρα , τα μποφόρ, τα τιμόνια και τις άγκυρες.
Αδιαφορία για το τρέμουλο και την κλίση

Επιβάτες που πλέουν με μάτια στεγνά, τεντωμένα,
ποντισμένα σε ένα σημείο πελαγίσιο

Το ίδιο πάντα

Σημείο τήξης και σύντηξης του αιώνιου άχρονου χρόνου.

Τα εδάφη μας -ο χρόνος - εν κινδύνω

Τα βλέφαρα στάζουν αλάτι. Οι ορίζοντες ορμούν αλλάζοντας
τα κάλλη τους με ουρανί και μπλε. Αθεράπευτη ομορφιά
εν τω μέσω των μεσοπολέμων.
Αβάσταχτος πόνος η θέα της αιώνιας πληγής βουτηγμένη σε τόση ωραιότητα

Παραμονή στα θέρετρα απλωμένοι στις ριγέ ξαπλώστρες-λιώμα-ίσκιοι ευγενικοί
εμείς και με τα όνειρά μας καλά φυλαγμένα,
κλειδωμένα στο σημείο του κέντρου μας σαν τους κατάδικους

Οι βαλίτσες παρέμειναν κλειστές

Ηταν βάρος να ξεδιαλέξεις ενδυμασία και φορεσιά μες την τόση απουσία

της χαρά μας, που κάποτε, μας έσμιγε,στην αγκαλιά
ενός αδελφού που μας κρατούσε σε στέρνο πλατύ και ανοιχτό
στους καιρούς και τα πάθη

Η μέρα της επιστροφής δεν άργησε να μας βρει

Επιστροφή σε τόπο που λιγόστευε και το μίκραιμα τον έκανε να λυγάει

Να δυσφορεί

Με μας σε κενό αιωρούμενοι.
Γκρεμισμένο το καρφί από το δέντρο της ευθύνης

Μόνοι και απέλπιδες Δίχως την χαρά του ονείρου

Και πώς να το κάνουμε ;; ο άνθρωπος δίχως το όνειρο λιγοστεύει.

Μικραίνει μαζί με τον τόπο του και τον πόλεμο τον σωτήριο,
αδυνατεί να τον σηκώσει

Εγκώμιον επιστροφής. Με θέση ίσως διαφορετική σε νου και καρδιά

Σε σημεία απροσδιόριστα για τα τερατικά μάτια της εξουσίας

Να ξεφύγουμε Να μην μας δουν να μην ακούσουν
την καταιγιστική στιγμή της αντιστροφής

Επιστροφή Κάτι σαν τον Νόστο με πράξεις παρόντος και όραμα το μέλλον

Μπορεί εάν απασφαλίσουμε τον έλληνα άνθρωπο

Μπορεί στο τέλος να σωθούμε

Ο χειμώνας ίσως είναι φίλος.

"ΡΗΞΗ"

Πηγή: ΑΣτάικου
 Ανάρτηση: ΑΣτάικου