Μεταμοντέρνα τέχνη και φασισμός

Μεταμοντέρνα τέχνη και φασισμός

Μεταμοντέρνα ή φασιστική τέχνη

Η ναζιστική έκθεση “Εκφυλισμένη Τέχνη” του 37’ είναι το αποκρυστάλλωμα της καλλιτεχνικής ναζιστικής και φασιστικής πολιτικής αντίληψης της τέχνης η οποία δεν διαφέρει θεμελειωδώς από την μεταμοντέρνα προβολή της τέχνης. Αν και το μεταμοντέρνο ρεύμα εμφανίζεται την δεκαετία του 70’ είναι θεωρητικά και πρακτικά δυνατόν να υφέρπουν μεταμοντέρνες ψηφίδες ακόμα και από τα γεννοφάσκια του φασισμού. Ο φασισμός και το μεταμοντέρνο δημιουργούν και τα δύο νέους μύθους και αυταπάτες αν και ο πρώτος υποστηρίζει μια παραδοσιακή ρεαλιστική μυθολογική τέχνη και ο δεύτερος μια αποδόμηση της ίδιας της τέχνης και της ιστορίας της. Παράγωγα και τα δύο από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είναι αναγκαίος ο κοινός τους στόχος. Ο βανδαλισμός των έργων τέχνης, η ιστορική απαξίωσή τους, ο ιδεολογικός ελιτισμός, η αποδομητική πρόθεση, η ψευδοδιεθνιστική πολιτική ακτίνα και η εθνικιστική προσέγγιση είναι αυτά τα οποία η “Εκφυλισμένη Τέχνη” του 37’ είχε εκθέσει. Το μεταμοντέρνο σήμερα εκθέτει ακριβώς με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά με διαφορετικό άρωμα. Το εναλλακτικό ως μια παθητική μοιρολατρεία και η αφαίμαξη του πολιτικού στην τέχνη είναι το πρόσχημα ότι αυτή η τέχνη η οποία παράγεται είναι “καθαρή” και “αμιγής” από πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα. Το μεταμοντέρνο αισθητικό φαινόμενο είναι οι “καθαρές” οάσεις αλλοτριωμένης ξεγνιασιάς σ’ ένα κόσμο που δεν τολμάς να σκεφτείς ν’αλλάζει. Ο φασισμός από την άλλη ντύνεται με μια κινηματική αντισυστημική πολιτική πρακτική για μια “καθαρότητα” του έθνους, για μια δήθεν όαση σωτηρίας και ξεγνιασιάς επίσης.

(δανεικό)

Πηγή: ΑΣτάικου
 Ανάρτηση: ΑΣτάικου