«Καφές και Παξιμάδια»
Η νέα θεατρική απόπειρα του αξιόλογου ηθοποιού και σκηνοθέτη Λευτέρη Τσάτση, έχει ξεκινήσει να κάνει τον γύρο της Αθήνας προσφέροντας ένα εξαιρετικό θέαμα. Ο λόγος για την θεατρική παράσταση «Καφές και Παξιμάδια«, ένα συγκινησιακό και γεμάτο θυμό έργο με την υπογραφή του Θανάση Σκρουμπέλου.
Δύο σκηνικά σώματα με απόλυτη χημεία μεταξύ τους, μία κιθάρα, μελωδίες και στίχοι από το «Σύννεφο με παντελόνια» του Μαγιακόφσκι είναι τα κύρια συστατικά αυτής της καλλιτεχνικής σύνθεσης.
Δύο σκηνικά σώματα με απόλυτη χημεία μεταξύ τους, μία κιθάρα, μελωδίες και στίχοι από το «Σύννεφο με παντελόνια» του Μαγιακόφσκι είναι τα κύρια συστατικά αυτής της καλλιτεχνικής σύνθεσης.
Ο Λευτέρης Τσάτσης, εμφανίζεται αρχικά τυφλός, ως ένα σύμβολο των σημερινών ανθρώπων που εθελοτυφλούν στα ουσιώδη κοινωνικά προβλήματα. Χειρίζεται με λεπτότητα τον δύσκολο ρόλο του συμβόλου της μεγαλύτερης γενιάς, με καθαρότητα και έξω από στομφώδεις υποκριτικές τεχνικές, κάνει τα απαραίτητα σχόλια για τη σύγχρονη εποχή της κρίσης, μέσα από τον συνειρμικό λόγο του έργου του Θανάση Σκρουμπέλου.
Ξεχωρίζει επίσης, για τον ιδιαίτερο τρόπο που χειρίζεται το μουσικό κομμάτι της παράστασης με την μεστή και μελωδική φωνή του παίζοντας στην κιθάρα του νότες και μελωδίες που αφυπνίζουν και δημιουργούν μία αίσθηση προτροπής.
Η συμπρωταγωνίστρια του, Αφροδίτη Βλαχοπούλου, μία φρέσκια παρουσία στην θεατρική σκηνή, ερμηνεύει εξαιρετικά τον ρόλο της αντιδραστικής νέας γενιάς, καθώς μέχρι και στις πιο λεπτές εκφράσεις του προσώπου της αποτυπώνεται η απόγνωση και η απελπισία. Μέσα από αυτά τα δύο σώματα επί σκηνής συγκρούεται ο σκληρός ρεαλισμός με τον ρομαντισμό, ως εκπρόσωπο μεγάλων ιδανικών.
Το παιχνίδι που φανερώνεται με το θέατρο μέσα στο θέατρο, καταδεικνύει την θεατρική μορφή του κόσμου και την συμπαντική μορφή του θεάτρου. Με άλλα λόγια, το θέατρο αυτοαποδομείται, βγάζει την προσωπίδα του και τονίζει το γεγονός ότι είναι κύριος εκπρόσωπος της πραγματικότητας.
Πρόκειται για παράσταση που αποτελεί συνεπές προϊόν της κοινωνίας, αφού πίσω από την υποταγή και τελική συντριβή του ατόμου από μία καταπιεστική κοινωνία, το έργο προβάλλει εξίσου μία φιλοσοφική θέση για τον λόγο, τους στίχους, την μουσική, ως μηχανισμούς αποκωδικοποίησης της πραγματικότητας και κατά συνέπεια πρόσληψης και κατανόησής της.
Συνεπώς, το θεατρικό εγχείρημα του «Καφές και Παξιμάδια», προκαλεί τον θεατή να παρακολουθήσει τον κόσμο με άλλα μάτια, μετά από αυτή την εμπειρία δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πριν, έχει προβληματιστεί, έχει συναισθανθεί, έχει συγκινηθεί και τελικά έχει παρακινηθεί να δράσει.
Γράφει η θεατρολόγος Αναστασία Φιριππή
Η νέα θεατρική απόπειρα του αξιόλογου ηθοποιού και σκηνοθέτη Λευτέρη Τσάτση, έχει ξεκινήσει να κάνει τον γύρο της Αθήνας προσφέροντας ένα εξαιρετικό θέαμα. Ο λόγος για την θεατρική παράσταση «Καφές και Παξιμάδια«, ένα συγκινησιακό και γεμάτο θυμό έργο με την υπογραφή του Θανάση Σκρουμπέλου.
Δύο σκηνικά σώματα με απόλυτη χημεία μεταξύ τους, μία κιθάρα, μελωδίες και στίχοι από το «Σύννεφο με παντελόνια» του Μαγιακόφσκι είναι τα κύρια συστατικά αυτής της καλλιτεχνικής σύνθεσης.
Δύο σκηνικά σώματα με απόλυτη χημεία μεταξύ τους, μία κιθάρα, μελωδίες και στίχοι από το «Σύννεφο με παντελόνια» του Μαγιακόφσκι είναι τα κύρια συστατικά αυτής της καλλιτεχνικής σύνθεσης.
Ο Λευτέρης Τσάτσης, εμφανίζεται αρχικά τυφλός, ως ένα σύμβολο των σημερινών ανθρώπων που εθελοτυφλούν στα ουσιώδη κοινωνικά προβλήματα. Χειρίζεται με λεπτότητα τον δύσκολο ρόλο του συμβόλου της μεγαλύτερης γενιάς, με καθαρότητα και έξω από στομφώδεις υποκριτικές τεχνικές, κάνει τα απαραίτητα σχόλια για τη σύγχρονη εποχή της κρίσης, μέσα από τον συνειρμικό λόγο του έργου του Θανάση Σκρουμπέλου.
Ξεχωρίζει επίσης, για τον ιδιαίτερο τρόπο που χειρίζεται το μουσικό κομμάτι της παράστασης με την μεστή και μελωδική φωνή του παίζοντας στην κιθάρα του νότες και μελωδίες που αφυπνίζουν και δημιουργούν μία αίσθηση προτροπής.
Η συμπρωταγωνίστρια του, Αφροδίτη Βλαχοπούλου, μία φρέσκια παρουσία στην θεατρική σκηνή, ερμηνεύει εξαιρετικά τον ρόλο της αντιδραστικής νέας γενιάς, καθώς μέχρι και στις πιο λεπτές εκφράσεις του προσώπου της αποτυπώνεται η απόγνωση και η απελπισία. Μέσα από αυτά τα δύο σώματα επί σκηνής συγκρούεται ο σκληρός ρεαλισμός με τον ρομαντισμό, ως εκπρόσωπο μεγάλων ιδανικών.
Το παιχνίδι που φανερώνεται με το θέατρο μέσα στο θέατρο, καταδεικνύει την θεατρική μορφή του κόσμου και την συμπαντική μορφή του θεάτρου. Με άλλα λόγια, το θέατρο αυτοαποδομείται, βγάζει την προσωπίδα του και τονίζει το γεγονός ότι είναι κύριος εκπρόσωπος της πραγματικότητας.
Πρόκειται για παράσταση που αποτελεί συνεπές προϊόν της κοινωνίας, αφού πίσω από την υποταγή και τελική συντριβή του ατόμου από μία καταπιεστική κοινωνία, το έργο προβάλλει εξίσου μία φιλοσοφική θέση για τον λόγο, τους στίχους, την μουσική, ως μηχανισμούς αποκωδικοποίησης της πραγματικότητας και κατά συνέπεια πρόσληψης και κατανόησής της.
Συνεπώς, το θεατρικό εγχείρημα του «Καφές και Παξιμάδια», προκαλεί τον θεατή να παρακολουθήσει τον κόσμο με άλλα μάτια, μετά από αυτή την εμπειρία δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πριν, έχει προβληματιστεί, έχει συναισθανθεί, έχει συγκινηθεί και τελικά έχει παρακινηθεί να δράσει.
Γράφει η θεατρολόγος Αναστασία Φιριππή
Πηγή: ΑΣτάικου
Ανάρτηση: ΑΣτάικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου