Ζήσιμος Λορεντζάτος
“Όταν ο Σεφέρης δοκίμαζε, μια φορά, να μεταφράσει στα ελληνικά ορισμένα κομμάτια από τα Κουαρτέτα του Τ. S. Eliot (αρχίζοντας από τον τίτλο) διατυπωμένα, στο σπουδαιότερο μέρος τους, κατά την παράδοση της αφηρημένης ευρωπαϊκής φιλοσοφικής σκέψης ή του δυτικού σχολαστικισμού –από τα οποία κακά προστάτεψε, κατά κάποιο τρόπο, τη δική μας πνευματική παράδοση, υστέρα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, η παράλληλη περίοδο, όταν εμείς ζούσαμε άβρετοι για τους σοφούς της Ευρώπης κάτω από το Ισλάμ– τα σχετικά προβλήματα που έκαναν το Σεφέρη να παραιτηθεί από το εγχείρημα ήταν, καθώς ομολογεί ταπεινά, “τέτοια που με ανάγκαζαν να ασκήσω μια υπερβολική βία στη γλώσσα μας, όπως τουλάχιστο την ξέρω και την αισθάνομαι εγώ. Εδώ με σταμάτησε το φάσμα του Σολωμού” (Θ. Σ. Έλιοτ, Η Έρημη Χώρα και αλλά ποιήματα, Εισαγωγή, σχόλια, μετάφραση Γιώργου Σεφέρη, Αθήνα, 21949, σελ. 13).
Την αναφέρω την περικοπή για όσους νομίζουν πάντα πως ήταν δυστύχημα που εμείς απουσιάζαμε από την Αναγέννηση στην Ευρώπη ή πως δεν αποχτήσαμε, στο ομόλογο χρονικό διάστημα, φιλοσοφική γλώσσα, και για τούτο υστερούμε πνευματικά και χρειάζεται, από τότε, διαρκώς να τρέχομε το κατόπι για να φτάσαμε τους Ευρωπαίους. Σα να μετριόταν το πνεύμα με τα φιλοσοφικά λεξιλόγια ή με τη δεινότητα στην αφηρημένη σκέψη και στη λογική (που τροφοδότησε κυρίως τη λεγόμενη θετική επιστήμη και τις τεχνολογικές εφαρμογές της σε παγκόσμια κλίμακα). Και δεν καταλαβαίναμε πως η κρίση της Ευρώπης σήμερα ή ολόκληρου του πολιτισμού είναι, πρώτα από όλα, πνευματική ή μεταφυσική –το σπουδαιότερο πρόβλημα για το σημερινό κόσμο είναι να αποκαταστήσει τη χαμένη μεταφυσική επαφή του– και πως αν χρειάζεται, για τους δυτικούς, να πηδήξουν ή να περάσουν πάνω από τους τέσσερις ή πέντε τελευταίους αιώνες που μεσολάβησαν, από την Αναγέννηση και εδώθε, για να φτάσουν σε κάποιο πυρήνα μιας διασπασμένης παράδοσης πνευματικής, εμείς αντίθετα δεν έχομε παρά μόνο λίγο δρόμο να κάνομε ή σχεδόν καθόλου, για να βρούμε, κληρονομιά μας απείραχτη, την ολοζώντανη πνευματική παράδοση της Ανατολής.
Και δεν καταλαβαίναμε ακόμα, πως μέσα στην πνευματική παράδοση μας ασκούμε “υπερβολική βία” θέλοντας να μπάσομε και καλά όσα δεν μπαίνουν, και πως ο οργανισμός της παράδοσης, όπως ένας φυσικός οργανισμός, παρουσιάζει την τάση να διώχνει από μέσα του κάθε σώμα ξένο.
ph. Costas Balafas - Ipiros in Greece
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου