T. S. ELIOT “ΓΕΡΟΝΤΙΟΝ”
Ημέρα γέννησης του κορυφαίου ποιητή του 20ου αιώνα και αναφορά σ’ ένα σπουδαίο ποίημα, ένα τραγικό μονόλογο του ανθρώπου των σύγχρονων καιρών, σκοτεινό αλλά συγκλονιστικά προφητικό, ένα ποίημα σαιξπηρικό - άλλωστε σαιξπηρικό είναι («Με το ίδιο μέτρο», πράξη τρίτη) το μότο που το επιστέφει: «Δεν έχεις ούτε νιότη ούτε γεράματα, παρά μόνο όταν, σ’ έναν μετά το δείπνο ύπνο, ονειρεύεσαι και τα δυο».
Το «γερόντιον» είναι ένας γέρος «σε άνυδρο μήνα», ενοικιαστής σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι, ο άνθρωπος που δεν πολέμησε για τίποτα και περιμένει μάταια τη βροχή, τη λύτρωση, ενόσω στοχάζεται για την χαμένη του πίστη έστω κι αν ξέρει πως είναι «ο λόγος μέσα στο λόγο, ανήμπορος μια λέξη να αρθρώσει». Πλούτος λεπτομέρειας, τέλεια συμπύκνωση, μια τραγική μεγαλοπρέπεια, μια πνευματική δύναμη και μια πνοή αλήθειας μέσα από την αδυναμία του γέρου που ξέρει ποιο είναι το νόημα του κόσμου μα δεν μπορεί σ’ αυτό να πειθαρχήσει και μένει να περιμένει τη βροχή που δεν έρχεται αφού έχει απορρίψει την προέλευσή της:
«Ποια συγχώρεση, έπειτα από τόσες γνώσεις; Σκέψου τώρα,
Έχει πολλά πονηρά μονοπάτια η Ιστορία, καλοσχεδιασμένους διαδρόμους.
Και εξόδους, ξεγελάει με ψιθυριστές φιλοδοξίες,
Μας οδηγεί μέσ’ από ματαιότητες. Σκέψου τώρα,
η Ιστορία μάς δίνει όταν πια έχει σκορπίσει η προσοχή μας.
Κι ό,τι δίνει, σε μια ελαφριά σύγχυση το δίνει,
έτσι που το δόσιμο τη βουλιμία να αυξάνει…»
Όταν χάνεις και την ομορφιά και τον τρόμο, όταν χάνεις το πάθος, ακόμη και τις αισθήσεις, ο κόσμος μοιάζει πια με άβυσσο. Γιατί αυτό είναι πια ο άνθρωπος του καιρού μας, γερόντιο που τροπικοί άνεμοι το παρασέρνουν, «σε μιαν υπνιάρικη γωνίτσα του σπιτιού νοικάρηδες/ [με] σκέψεις στεγνού μυαλού στην εποχή της στέγνιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου