Παντελής Βουτούρης

3 Μαρτίου 2019

Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

[...]

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

[...]

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

[...]

Το ποίημα «Ο καιόμενος» του Τάκη Σινόπουλου (από τη συλλογή «Μεταίχμιο Β», 1957), έχει ως θέμα τη θυσία και συντάσσεται με όρους νιτσεϊκούς: ο μοναχικός καιόμενος ήρωας υψώνεται πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα, υπερνικά τον πόνο και εξαγιάζεται· γίνεται ήλιος. Από τις συνδηλώσεις συνάγεται ότι η απροσδιόριστη «σκοτεινή» και «δύσκολη» χώρα του ποιήματος, είναι προφανώς η Ελλάδα της κατοχής, της αντίστασης και του εμφυλίου· σημειώνω ωστόσο τη σύμπτωση (;): στις 3 Μαρτίου του 1957 (σαν σήμερα) καιγόταν στο κρησφύγετό του στον Μαχαιρά, μαχόμενος, ολομόναχος, ο Γρηγόρης Αυξεντίου.

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου