Τα χρόνια κύλησαν σαν ζάχαρη άχνη ή σαν κινίνο
Το καλό εἰναι οτι κατρακύλησαν
Τραβήξαμε από τα μάτια μας την μεγαλύτερη πλάνη
Ελευθερία;;
Λίγη από την μεγάλη της ουσία
Το άστρο μας κούνησε με τον δείκτη δείχνοντας μία πορεία που δεν είναι πορεία παρά μόνο σπίθες
ξαναμμένες σε χορούς και χορδές
Και εγώ σε πληθυντικό μιλώ και ας είμαστε εμείς δύο σ έναν διαστολικό πολλάπλασιασμό
Οπως τότε που άνοιξε η πούλια τα φτερά της και ξεχύθηκε φως , ένα μικρό ύψωμα που βουτούσαμε
τα καλοκαίρια στο νερό στη θάλασσα
αλτεις σε κρύσταλλο με ανάκλαση του γαλάζιου
.............
κύμα να ξεχύνεται κάτω μας κι ήθελα να κερδίζω , πάντα , πάντα, κι εσύ το ξερες και άλλοτε μ
άφηνες
και άλλες φορές πάλι δεν προλάβαινα την πτήση σου στη θάλασσα να δω
Ή πάλι , ανεβασμένοι σε λόφο από πέτρες στοίβα κι ονομάσαμε τον τόπο γαλαξία
και μου κάρφωσες στα μαλλιά αστερία και βάλθηκες να τρέχεις να σε φτάνω
δεν σ έβλεπα , λες και είχες καταπιεί αστραπές και ανάσαινες τις βροντές για να σε χάνω
και έριξε ο ήλιος αχτίνα ολόχρυση στο κέντρο του αστερία και έμοιαζα σαν κινούμενο μικρό άστρο
Μεγάλη η περιέργειά σου, σταμάτησες να τρέχεις και έτσι ανταμώσαμε πάλι
Πόση ώρα ;;
Μέχρι να γείρει ο ήλιος
Θα πάμε απέναντι ;;
Την άλλη φορά
Και τρεμόπαιζαν οι καμπανούλες τα άνθη και βουίζαν μέλισσες
και τα τζιτζίκια με ξεκούφαιναν γυρεύοντας μια θέση έναν πόρο ιωδίου, στον αστερία
Κι ο δρόμος πλημμύρισε από την άμμο και τρέχαμε να δούμε τα κοχύλια και διαλέγαμε χρώματα
Πόση ώρα ;;
Μέχρι να πέσει το πρώτο φως
Εγώ πάλι θυμάμαι πώς χαθήκαμε και βάλθηκα να εξηγώ τους ατέλειωτους κόκκους της σκόνης
τα στοιχεία της μιάς νιφάδας, τις ενώσεις μιας σταγόνας, τους στήμονες και τους κάλυκες, και ν ακούω
την μέλισσα που πλανήθηκε από άλλη όχθη και έπεσε παραζαλισμένη και κατάκοπη
σαν τσιμπίδι χρυσό στο λαιμό μου
στην Μάνη ......
Η θάλασσα σε πήρε
Η θἀλασσα στο Μαγιάτικο σώσμα πατάει στην άμμο τραγουδάει και σε φέρνει πάλι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου