και τώρα που η ασάφεια δεν έχει την παραμικρή σημασία
τι κάνουμε;;
και τώρα που ακόμη και με σαφήνεια απαντήθηκαν τα ζητήματα και στην θέση της ασάφειας, σκιές φευγαλέες είμαστε εμείς , οι ίδιοι , τότε τί κάνουμε;;
σ αυτή την παράταιρη σύναξη έστριψα την πλάτη
τώρα που σαν αιχμηρή βελόνα είδα οτι το εμείς πάσχει και οτι το κάθε εμείς --αν το απλώσεις--είναι χιλιάδες συμφέροντα που το καθένα εξυπηρετεί τον ομιλούντα σε κάτι βαθύ δικό του που αδυνατεί να βρει το εμείς
κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες
έτριζαν, μια και ήταν ξύλινες
θύμιζαν το σπίτι που γεννήθηκα
η τρεχάλα στα σκαλοπάτια μπερδευόταν με τον χρόνο
τρἀβηξα μια σπάθα από το διπλανό στην μάντρα σπαθόχορτο
το μάσησα
στην Σπάρτη το σπαρτόχορτο επούλωνε τα τραύματα
και τα αρχαία και τα επόμενα πληγώματα
οι προκυμαίες σιγοάναβαν τα φώτα και αυτά βουτούσαν στο κύμα
κάπου εδώ θα ήσουν μια και από παλιά και πάντα, στην τελεία μιας σκέψης, εκεί ακριβώς είχες πάντα και μια αμφιβολία
η αμφιβολία κατέληγε σε αμφισημια ,έφερνε το τέλος των υπέροχων λογικών επών, , κατ εμέ,αναπτυγμένων σε λογικές εξισώσεις
θα προσποιόμουν οτι δεν έχω την παραμικρή περί του σημαινομένου ιδέα
μπροστά οι φανοί είχαν ανοίξει γλυκό μουρμουρητο με τον φλοίσβο
θα σε φιλούσα και δεν θα ομολογούσα τον περιπετειώδη κοχλία σκέψης
αν το έκανα
οι αμφιβολίες θα πέφταν βέλη και στους δύο κροτάφους
θα ήθελα ένα αψέντι
να στάξω σταγόνες lime μαζί και μελισσόχορτο
θα χω κρατήσει και για σένα σπάθες σπαθόχορτου, για βάλσαμο στις παλιές πληγές
με το ένα και το άλλο η εμβληματική μου αποχώρηση από το εμείς γεννιόταν ως περιπέτεια
συναρπαστική , θα μέναμε οι δυό μας, εμείς εις ολόκληρον και εξ αδιαιρέτου αυτόνομοι
καθόλου άσχημα
σε λίγο ξημερώνει και το γύρισε σε τουρτούρισμα η θάλασσα
(ΣΗΜ χρονογράφημα είναι, γραμμένο ανάποδα
εκ των έσω προς τα έξω)
φωτό Man Ray 1929
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου