Η θάλασσα βροντοχτυπούσε
αχός απλωνόταν στις μοίρες που βύζαιναν τις ώρες μας
Και τότε ο νους μου βρισκόταν στις στέγες σε πόλεις παλιές
με βιβλία προσκέφαλο και απαγγελίες, εγώ κι η αδελφή μου
Ο ήλιος να βαρά κατακούτελα
Να τρυπά την κορυφή μας
Να τρέμει από ζέστα ένα σκασμένο για νερό καναρίνι
Να βαλθούμε να το προλάβουμε
Να θολώνει το τοπίο
Βάφτηκε ο ουρανός καναρινί
ένα φτερό έκανε στροφή πιρουέτα ονειρική ...και μετά ένα χέρι το μάζεψε
Πρόλαβε το έρμο
Βούτηξε στην λακούβα της γειτονικής υδρορροής
Ακουγόταν ο χτύπος της καρδιάς του , ίσαμε την στέγη
Και εμείς απλώσαμε την μουσική σαν αέρα χρυσό στην πόλη
Ερημίας εγκώμιον και εγκόλπιον με την αγάπη υδρορροή και την συγχώρεση σκόνη χρυσή με
αγγελιοφόρο --άγγελο
ένα καναρίνι .....
Της ερημιάς η άσκηση έχει εργαλείο την μνήμη
αυτή που τυλίγει στον αέρα την κλωστή στιγμών ,κυλούν κύματα ,από τα νέφη και τις κορφές
των πέτρινων σα στέγη βουνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου