γενναίοι της παρατήρησης δυστοπικοί
φωλιασμένη στην καρδιά μας η αγάπη
σαν ένα νεογέννητο
από τα χρόνια του χαλκού
από την γενιά των Μυκηναίων
λιθοξόοι στα παλαιολόγεια κράσπεδα
αγιογράφοι της εικόνας του εκτυφλωτικού ήλιου
μαίστορες των τεχνών
και εσείς οι ανιδιοτελείς που σκύψατε στον βάλτο
στον ταπεινό, στον εξόριστο
τείνοντας το χέρι μέχρι θανάτου
ο έρως είναι ο κραδασμός
αυτός ο καταιγιστικός
ο σαρωτικός
ο ανελέητος
ο απεριόριστος
ενας άνεμος σαρωτικός μας κυκλώνει
ήρεμη νύχτα αφέγγαρη , κορυφή κύματος στο διάβα μας
ΑΣ
φωτό Gueorgui Pinkahssov
Η αλήθεια ολόκληρη
είναι
η καταστροφική Συμφωνία των Πρεσπών
όλα τ άλλα είνα απόκρυψη
Αααα..!
Καλά που οι άνεργοι είναι άνεργοι αλλιώς θα γίνονταν σπάταλοι..
Οι πολιτικοποιημένοι και μηδέποτε κομματικοποιημένοι
έχουν θαρρώ την δυνατότητα μιας περισσότερο καθαρής ματιάς
Ας ελπίσουμε οτι ο λόγος τους θα μπορέσει να επιφέρει νηφαλιότητα
Οι κομματικοποιημένοι δυστυχώς το τερμάτισαν.
Θα πρέπει να απεμπλακούν από την φοβερή ιδεοληψία τους
.......απ ότι καταλαβαίνω οι ασύμμετρες απειλές -ως σύγχρονη μορφή πολέμου -όπου συμπεριλαμβάνεται και ο ψυχολογικός πόλεμος, μετεξελίχτηκαν σε εσωτερικές απειλές και επιθέσεις , στο βαθύ συναισθηματικό σώμα της κοινωνίας
στο στόχαστρο παιδιά
ακολουθεί το ψυχογράφημα παίδων
στάδιο πέρα από την κατάντια
απόπατος ιδεοληψίας
βουλιάζει παρασέρνοντας τα πάντα
ας μείνουμε όσοι κινούμαστε πέραν του κομματισμού νηφάλιοι
οι βρώμικοι πόλεμοι φτάνουν στο τέρμα κανιβαλίζοντας αθώους
ξέρετε αθώους εκτός των παιδιών;;;
εγώ τα παιδιά και την μνήμη μου δεν τα δίνω
αααα.....το σύνδρομο δεν λαϊκίζω αλλά ελιτίζω είναι η ίδια γραμμή
μαζί πάνε γκρεμό
ph Gueorgui Pinkhassov
Χλιδή στην πόλη μου την Πατησίων
Ουτε ένα διαμέρισμα φέτος με θέρμανση
"Κερδάει" φίλοι ο δικαιωματισμός
Ως φαίνεται κερδίσαμε ,το δικαίωμα του θανάτου λόγω ψύξης
θαρθει η Ανοιξη
θάρθει και η Επανάσταση)
Το πρόσωπο του Μηδενός
Αλμπέρ Καμύ
«Όταν ισχυρίζεται κανείς ότι θα βγάλει ένα κανόνα δράσης από το αίσθημα του παράλογου, τότε το αίσθημα αυτό κάνει το φόνο κάτι εντελώς αδιάφορο και, συνεπώς, δυνατό να διαπραχθεί. Αν δεν πιστεύουμε σε τίποτα, αν τίποτα δεν έχει νόημα και δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε καμιά αξία, τότε τα πάντα είναι δυνατά και τίποτα δεν έχει σημασία. Αν δεν υπάρχει ούτε υπέρ, ούτε κατά, τότε ο φονιάς δεν έχει ούτε δίκιο, ούτε άδικο. Μπορεί κανείς εξίσου να συνδαυλίζει τη φωτιά στα κρεματόρια, ή ν’ αφοσιωθεί στην φροντίδα των λεπρών. Η κακία και η αρετή καταντούν σύμπτωση ή καπρίτσιο. Τότε, θ’ αποφασίσουμε να μην κάνουμε τίποτα, πράγμα που ισοδυναμεί με το ν’ αποδεχόμαστε το φόνο του συνανθρώπου μας οικτίροντας υποκριτικά την ατέλεια του ανθρώπου. Μπορεί ακόμα να μας περάσει απ’ το μυαλό ν’ αντικαταστήσουμε τη δράση μ’ ένα τραγικό ερασιτεχνισμό, οπότε η ανθρώπινη ζωή θα παίζεται στα ζάρια. Μπορεί τέλος να καταπιαστούμε με κάτι, αλλά μόνο με ανταλλάγματα. Σ’ αυτή την περίπτωση, καθώς θα λείπει μια ανώτερη αξία για να προσανατολίζει τη δράση μας, θα επιδιώκουμε μόνο την άμεση αποτελεσματικότητα. Όταν τίποτα δεν είναι ούτε αληθινό ούτε ψεύτικο, ούτε καλό ούτε κακό, θα έχουμε ως κανόνα να αναδειχθούμε πιο αποτελεσματικοί, δηλαδή πιο δυνατοί. Τότε, ο κόσμος δεν θα χωρίζεται σε δίκαιους και άδικους, αλλά σε αφέντες και σκλάβους. Έτσι, απ’ όπου και να στραφούμε, στην καρδιά της άρνησης και του μηδενισμού ο φόνος κατέχει προνομιούχα θέση»
Αλμπέρ Καμύ, Ο εξεγερμένος άνθρωπος (1951)
ph by Guergui Pinkhassov
Χαίρε SIMONE WEIL
-2-
Παιδεία ξεριζωμού
Διότι ο δεύτερος παράγοντας ξεριζωμού είναι η παιδεία όπως παρέχεται σήμερα. Η Αναγέννηση προξένησε παντού ένα ρήγμα ανάμεσα στους καλλιεργημένους και τη μάζα. Τουλάχιστον όμως, χωρίζοντας την παιδεία από την εθνική παράδοση, τη βύθιζε μέσα στην αρχαιοελληνική παράδοση. Από τότε ωστόσο, οι δεσμοί με τις εθνικές παραδόσεις παρέμειναν κομμένοι και ξεχάστηκε και η αρχαία Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι μια παιδεία, που αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα τρομερά στενό περιβάλλον, ξεκομμένη από τον κόσμο, σε μια ατμόσφαιρα περιορισμένη —μια παιδεία πραγματικά προσανατολισμένη σε μεγάλο βαθμό προς την Τεχνική και επηρεασμένη σε μεγάλη βαθμό από αυτήν, με έντονο χρώμα πραγματισμού, τελείως στερημένη από την επαφή τόσο με τούτο εδώ τον κόσμο όσο κι από το άνοιγμα προς τον άλλον.
Στις μέρες μας, ένας άνθρωπος μπορεί να ανήκει στους λεγόμενους καλλιεργημένους κύκλους, στους μορφωμένους, χωρίς να έχει καμιά αντίληψη σχετικά με το πεπρωμένο του ανθρώπου και χωρίς να ξέρει, για παράδειγμα, ότι τ’ αστέρια δεν είναι ορατά σε όλες τις εποχές. Είναι πολύ διαδεδομένη η αντίληψη, ότι ένας σημερινός απλός χωρικός, απόφοιτος του Δημοτικού, γνωρίζει περισσότερα από τον Πυθαγόρα επειδή επαναλαμβάνει υπάκουα πως η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο, ενώ στην πραγματικότητα έχει πάψει πια να κοιτάζει τ’ αστέρια. Αυτός ο Ήλιος, για τον οποίο μιλούν στην τάξη, δεν έχει γι’ αυτόν καμιά σχέση με τον ήλιο που βλέπει. Τον ξεκόβουν από τον κόσμου που τον περιβάλλει, όπως ξεκόβουν τους μικρούς Πολυνήσιους από το παρελθόν τους εξαναγκάζοντάς τους να επαναλαμβάνουν : «οι πρόγονοί μας οι Γαλάτες είχανε ξανθά μαλλιά».
Αυτό που αποκαλούν σήμερα «παιδεία για όλο το λαό», σημαίνει:
παίρνουμε αυτή τη σύγχρονη κουλτούρα —που έχει καλλιεργηθεί σ’ ένα τόσο κλειστό περιβάλλον, τόσο λειψό και τόσο αδιάφορο για την αλήθεια—,
της αφαιρούμε οτιδήποτε πολύτιμο εξακολουθεί να περιέχει —αυτό είναι που λένε «εκλαΐκευση»—, και
ταΐζουμε με τ’ απομεινάρια τη μνήμη των ταλαίπωρων που έχουν την επιθυμία να μάθουν, όπως δίνουν τις μπουκιές στα πουλάκια.
Άλλωστε, η επιθυμία της μάθησης για τη μάθηση, η επιθυμία για την αλήθεια, έχει γίνει κάτι πολύ σπάνιο. Το κύρος της παιδείας έγινε σχεδόν ολοκληρωτικά κοινωνικό, τόσο για το χωρικό που ονειρεύεται το γιό του δάσκαλο, ή το δάσκαλο που ονειρεύεται το παιδί του στο Πολυτεχνείο, όσο και για τους κοσμικούς κύκλους, που κολακεύουν τους σοφούς και τους φημισμένους συγγραφείς. (…)
Σιμόν Βέιλ, Ο ξεριζωμός του εργάτη (1943)
από το βιβλίο της Ανάγκη για ρίζες,
που κυκλοφόρησε πέντε χρόνια μετά το θάνατό της.
SIMONE WEIL
Σιμόν Βειλ
Ξεριζωμός
"Υπάρχει μια κοινωνική κατηγορία, η οποία εξαρτάται ολοκληρωτικά και αέναα από το χρήμα. Είναι οι μισθωτοί, κυρίως από τότε που η πληρωμή με το κομμάτι υποχρεώνει τον κάθε εργάτη να έχει διαρκώς στραμμένη την προσοχή του στον υπολογισμό και της τελευταίας δεκάρας. Σε αυτή την κοινωνική κατηγορία η αρρώστια του ξεριζωμού είναι στη μεγαλύτερη ένταση. (…)
Η κύρια κοινωνική δυσκολία της εποχής προέρχεται από το ότι, κατά μια έννοια, είναι και αυτοί μετανάστες. Αν και παραμένουν γεωγραφικά στον ίδιο τόπο, είναι ηθικά ξεριζωμένοι, εξόριστοι και σαν από επιείκεια επαναπατρισμένοι για να γίνουν το λίπασμα της δουλειάς. Η ανεργία, εννοείται, είναι ένας ξεριζωμός στο τετράγωνο. Δε νιώθουν σπίτι τους ούτε στο εργοστάσιο, ούτε στην κατοικία τους, ούτε στο κόμμα ή το συνδικάτο που υποτίθεται πως έγιναν γι’ αυτούς, ούτε στους τόπους αναψυχής, ούτε και στην πνευματική παιδεία, σε περίπτωση που προσπαθήσουν να την αφομοιώσουν."
Σιμόν Βέιλ, Ο ξεριζωμός του εργάτη (1943)
από το βιβλίο της Ανάγκη για ρίζες,
που κυκλοφόρησε πέντε χρόνια μετά το θάνατό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου