(παλαιότερον)
«Εμπρός! Να ληστεύσουμε την φτώχεια μας!»
Πλησιάζουν οι γιορτές κι εγώ ετοιμάζω, την 8η κατά χρονική σειρά, αναμέτρησή μου με το τέρας που λέγεται «φτώχεια, γραφειοκρατία και ανάμεσά μας η μόνιμη ληστεία»
Οι ουρές αιτημάτων σε δημόσιους χώρους –παραμονές γιορτών- θυμίζουν θλιβερά εθελοντικά θυσιαστήρια.
Στοίβα οι άνθρωποι αρθρώνουν με λογική, δίκαια συνήθως αιτήματα σε πρόσωπα που έχουν από φόβο αδρανοποιηθεί και αυτομάτως αμύνονται με σιδερένιες αρνήσεις.
Για να μετατρέψουν την άρνηση σε κάτι χαριτωμένο, ρίχνουν συνεχείς ευθύνες στον αδύναμο, τον άνεργο, τον φτωχό.
Βαρέθηκα. Κοντεύουμε να μετατραπούμε σε σελίδες του μυθιστορήματος του Φραντς Κάφκα.
Από κεί που βροντοφώναζαν ότι είμαστε λέξεις του Συντάγματος αυτής της έρμης χώρας, καταντήσαμε να είμαστε πεταμένα γραμμάτια ανεξόφλητα. Κάτι δηλαδή σαν το βάρος που θα πρέπει να πεταχτεί.
Στο τέλος θα οφείλουμε και συγγνώμες που δεν έχουμε αυτοακυρωθεί.
Όλα να τα αντέξουμε δεν λέω, αλλά αντοχή με παράνοια δεν ονομάζεται αντοχή. Ονομάζεται παραμόρφωση.
Ποιος αντέχει την κατά κόρον ληστεία με βαναυσότητα και ύπουλο τρόπο;;
Η απάντηση κανονικά είναι ΟΥΔΕΙΣ. Αλλά αν το ομολογήσεις, πας στο επόμενο βήμα που είναι ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;;
Σιωπή στα πέριξ…. Τόση πυκνή σιωπή σαν κοιμητήριο της Μ. Παρασκευής.
Όμως εγώ ετοιμάζω αναμέτρηση με τους διαδρόμους, τις δαιδαλώδεις διαδρομές, τους παγερούς εντεταλμένους, το μπέρδεμα και το ανακάτωμα των εξόδων κινδύνου με εισόδους επίσης κινδύνου.
Έχω έτοιμο χάρτη.
Ξέρω τις αρνήσεις, αλλά με ύφος Δον Κιχώτη θα αιτηθώ το δίκαιο των αιτημάτων μου.
Θα αποδείξω και φέτος λίγο πριν την επέλαση των γιορτών ότι το σφαλερό ληστρικό σύστημα είναι θανατερό.
Δεν θα φέρω αποτέλεσμα , αλλά για άλλη μια φορά θα ξεφορτωθώ τον Σάντο Πάντσο από τα σπλάχνα μου.
Το ξεφόρτωμα του Σάντσο είναι ήδη μια μεγάλη νίκη.
Εάν δεν μπορείς να αναμετρηθείς με τον ληστή έξω σου, τουλάχιστον να αναμετρηθείς με τον ληστή μέσα σου.
Και μη μου πείτε ότι οι ληστείες είναι μονομερείς. Δεν είναι. Χρειάζονται δύο. Ο ληστής και ο εθελοντής πεισμένος.
Ονειρεύομαι από τώρα την Παραμονή των Χριστουγέννων.
Κεριά, μπιχλιμπίδια, φτώχεια μέχρι πάτο, σαρδέλα ψητή για γεύμα –που πέφτει η τιμή λόγω γαλοπούλας στην πασαρέλα- δέντρο στολισμένο με ρητά και αποφθέγματα κλεμμένα από το διαδίκτυο, λαμπάκια, καρτούλες δώρων, με δώρα τα βιβλία που έχουν διαβαστεί.
Γέλιο με χλιδή και τρόπο, συλλογή από ανέκδοτα, στην τσέπη 5 ευρώ υπόλοιπα, και ο Σάντσο εξορία.
Τώρα θα σπεύσετε να μου πείτε ότι αυτά δεν είναι γιορτές, είναι ο Τομ Σώγιερ σε επανέκδοση.
Δεν θα συμφωνήσω.
Γιορτές είναι η κηδεία του φόβου της ληστείας.
Τόσοι αιώνες πέρασαν με μοιρολόι των δεινών, με ανάθεμα των κακών και ισχυρών, με κλάμα και κατάρες για τον ληστή και τον φονιά και εμείς περιμένουμε –κάποια μέρα- να γίνουμε αυτομαστιγωνόμενοι αφεντικά.
Δεν είναι όνειρο αυτό.
Είναι σκέτη κατάρα.
Χιλιάδες χρόνια με απόφθεγμα το αναλλοίωτο «ο ισχυρός κάνει κουμάντο και είναι αήττητος»
Βαρέθηκα. Θα τον ταπεινώσω βαθιά στο στέρνο μου και ο νους μου θα εξυψώσει τον δίκαιο.
Αυτόν που ξεπροβάλλει από την καρδιά των παλιών, που θυμίζει κάτι σαν τον στρατιώτη στο μέτωπο, τον αντάρτη κατά των εχθρών, τον εργάτη που μοιραζόταν με συντρόφους μισό καρβέλι, τον δάσκαλο που δίδασκε σε σχολεία σε χωριά απόκρημνα, φτωχά, ακριτικά, τον γιατρό που γιατροπόρευε τους φτωχούς χωρίς αμοιβή και δεν τους έκανε να αισθάνονται υποχρεωμένοι σε κάτι, ή τον δρόμο ενός παλιού δικαστή που υπάκουος στην εσωτερική του φωνή, ξαγρυπνούσε από την αγωνία ενός πιθανού λάθους στην δίκη κάποιου ληστή.
Αυτές τις γιορτές να τις κάνουμε να φαίνονται αναστάσιμες και γέννηση μαζί.
Στο ποτήρι της συντροφιάς θα χυθεί ένας όρκος μυστικός και ιερός.
Κάτι σαν ανεξήγητος ορμητικός ποταμός:
Εμπρός, εναντίον των ληστών
Αφού ληστέψαμε πρώτοι την δική μας εσωτερική φτώχεια.
Το κλίμα θα είναι γιορτινό με ευφορία και λεύτερο
Γιατί, η λευτεριά δεν κληρονομείται αλλά με αγώνες και κόπους κερδίζεται
Και εμείς είμαστε σκλάβοι σε ληστές συφοριασμένους.
Εμπρός, στην υγειά μας
Υψώστε ψηλά τα ποτήρια
Εμείς θα ζήσουμε και θα θυμόμαστε τους άδικους ληστές για πάντα.
εγράφη και δημοσιεύτηκε από την άννα στάικου
για την εφημ. "Η Πόλη Ζει" δεκέμβριο του 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου