ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΙΝΟ
Χριστούγεννα τα έβδομα από τη χρονική στιγμή που η χώρα μας προσδέθηκε πισθάγκωνα σε εκρηκτικό μηχανισμό ανατίναξης…
Επτά έτη, που το φυτίλι είναι η ιστορία μας και ο χρόνος μας ενώ στην άκρη του νήματος στην θέση της εκπυρσοκρότησης, στέκουμε με γυάλινα μάτια εμείς.
Βεβαίως κάποιοι αποφάσισαν –αποφάσεις άδικες που οι υποχρεώσεις βάρυναν μόνο εμάς-τάχα εκπροσωπώντας μας.
Κάποιοι ήδη θα σκίσετε το κείμενο ή το κάνατε ήδη . Τουλάχιστον κάντε τη σελίδα σαϊτα και πετάξτε την με τέμπο σε κάποιο μπαλκόνι.Οχι τόσο για την αξία της γραφής , όσο έτσι για το καταχωνιασμένο άχτι.
Κάποιοι θα βυθιστείτε στην ίδια γνωστή αβάσταχτη μελαγχολία , άλλοι θα σπεύσετε με σπουδή χαρτορίχτρας και καφετζούς κόλπα να παρηγορηθείτε με ψεύτικες ελπίδες και λόγια κούφια της δεκάρας , από αυτά που μας πετάνε με την οκά, λες και είμαστε απορριματοφόρα.
Όμως αυτή είναι η αλήθεια.
Γυμνή, τσίτσιδη, τουρτουρισμένη από τον βοριά, ξεπαγιασμένη από τον χιονιά , λησμονημένη και κατασυκοφαντημένη.
Είμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο της νεώτερης ιστορίας μας.
Άλλο αληθές πικρό σαν κινίνο , είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι χειμαζόμενο και λιποβαρές όσο αφορά τα χρειώδη και ανθρωπίνως απαραίτητα.
Άλλο πάλι και πελώριο θέμα –ως κατάποσις του Κρόνου των παίδων-η χώρα δεν μας ανήκει .
Ανήκει σε άλλους και σε οικονομικά συμφέροντα.
Ανήκει στους λεγόμενους δανειστές.
Ως οξύ ιδιότροπο θα μπορούσα στην κατακλείδα του θλιμμένου ημερολογίου να αναφωνήσω : «και εμείς ως απατημένη και μωρή δεσποσύνη γονυπετείς ικετεύουμε για τα ψιχία που τάχα θα σας σώσουν;;».
Η αποδοχή της ελεημοσύνης μας επιβαρύνει και μας χειροτερεύει. Δεν μας σώζει.
Χριστούγεννα. Με τα παιδιά μας να εργάζονται για ψίχουλα.
Γιορτές. Με τους τόπους δουλειάς κατεστραμμένους
Λες και βομβαρδίστηκε η χώρα και κανείς δεν υπήρξε μάρτυρας. Κανείς .Μόνο οι αφανισμένοι.
Ας είναι . Αυτή είναι η ανθρώπινη φύσις. Μόνο που σε αυτή τη χρονική φάση αποδεικνύεται αυτοκτονική.
Επομένως ή το ξεπερνάει –η φύσις μας- και πάει σε επίπεδο ψηλότερο ή γκρεμίζεται και ησυχάζει το όλον από τον πονοκέφαλο που προκαλεί η όξυνση του άδικου.
Ο λόγος της παραπάνω σύνοψις –ως εκμυστήρευση θα σας το αναφέρω-είναι που όλος ο οδοστρωτήρας πέρασε και σακάτεψε ή αφάνισε όλο το πολιτισμικό και υπέροχο παραδοσιακό μας τοπίο.
Η παράδοση του τόπου μας δεν είναι παρελθόν. Είναι παρόν, δεσμός, συνέχεια και μέλλον.
Αίφνης, η παρασκευή χριστουγεννιάτικων γλυκών διαπότιζε με ζάχαρη και μέλι όλες τις προηγούμενες γενιές γυναικών που πολλούς αιώνες , φρόντιζαν τις γιορτές και τις ειδικές μέρες να προσφέρουν την θεραπεία των πληγών του χρόνου με τον δικό τους προσωπικό κάματο.
Αλλοτε η καθεμία στον πάγκο της οικίας της ή πολλές μαζί τραγουδώντας ως καρδερίνες ή σε χώρο κεντρικό-κάπου σε δημόσια πλατεία, δίπλα από την καρυδιά ή το περίφημο πλατάνι,όπου τα ερωτευμένα των αντρών μάτια θώπευαν τις γλυκές παρασκευές.
Τα παιδιά τριγύρω φτιάχναν μικρές σκανταλιές και τροφοδοτούσαν τις μέρες με φρέσκα ανέκδοτα που από στόμα σε στόμα φτιαχνόταν μύθος και παραμύθι!
Στα αστικά μεγαλόσπιτα το κλίμα ήταν διαφορετικό αλλά το εύψυχο και η αρετή μεγαλουργούσαν στην ίδια με της υπαίθρου οκτάβα !
Εκεί, η νοικοκυρά ήταν κυρά και δεσποσύνη και επωμιζόταν τον ρόλο του ενορχηστρωτή , γυναικών εποχικά εργαζομένων για την ευόδωση των καλών εορτών.
Οι σκάλες (τα αστικά πετρόχτιστα ως ψηλά και διόρωφα εκ των πραγμάτων διέθεταν σκάλες) στρώνονταν με διαδρόμους καλοφτιαγμένους και χειροποίητους αργαλιούς, οι βέργες για τη στήριξη στο κάθε σκαλοπάτι περνούσαν μία – μία από μπρούτζο.! Το μπρουτζάρισμα αποτελούσε την πρώτη πράξη της ακολουθίας των ετοιμασιών!
Τι αναφέρω όμως.
Εθιμα περασμένα και παντελώς χαμένα.
Οι γιορτές πέρασαν σε χέρια εμπορικά, διαφημίζονται με χρώματα και γυαλιστερές εικόνες, οι παρασκευαστές γλυκών είναι άγνωστοι και οι τιμές πώλησης ανάλογα με την κάθε πιάτσα.
Το θέμα είναι ότι αφαιρώντας τους μικρούς οικείους και παραδοσιακούς τρόπους των γιορτινών ημερών, σιγά-σιγά ξεπουλήθηκαν τα Χριστούγεννα και κατήντησαν είδος εμπορικής πασαρέλας.
Γιορτές με φτώχεια απλωμένη στο μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, που όμως τρέχει να κρύψει την γύμνια στο αστραφτερό ψεύτικο λαμέ .
Τα μελομακάρονα , ως απόλυτοι άρχοντας και μαέστροι των χριστουγέννων δεν μοσχοβολάνε πιά.
Το μέλι δεν γλυκαίνει τους κάλπικους καιρούς.
Η ζάχαρη δεν καταπίνεται από τους λεηλατημένους.
Στα ψεύτικα και κούφια χρόνια μπουκώνεις το στόμα από λύπη και οργή λες και μασάς κινίνο.
Οι γιορτές μας ντύθηκαν με πίκρα. Τι κρίμα !
Ας ευχηθούμε του χρόνου ως κοινωνία νε βγούμε από την μεγάλη φτώχεια, να δημιουργηθούν από την αρχή παραγωγικές μονάδες, να βρίσκουν τα παιδιά μας εργασία, να αρχίσει το κοινό μας να παράγει πλούτο. Πλούτο για όλους μας.
Ας ελπίσουμε
Καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά σε όλους ! (2017)
-------------------------------------------------------------
Saul Leiter η φωτό
Jean Pearson, 1940s
(σημ σήμερα ....και μετά ήρθαν τα πυροβόλα ντυμένα μέλισσες αγαπητοί)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου