Γεώργιος Βιζυηνός – Ὁ τελευταῖος Παλαιολόγος (1882)

Γεώργιος Βιζυηνός – Ὁ τελευταῖος Παλαιολόγος (1882)

Στοὺς συμβολισμοὺς τῆς παραδόσεως, γιαγιὰ εἶναι οἱ παλαιὲς γενεὲς καὶ ἐγγονὸς ἡ νέα γενιά, ἡ ὁποία πρέπει νὰ κάνει τὸ καθῆκον της….

– Τὸν εἶδες μὲ τὰ μάτια σου, γιαγιὰ τὸν Βασιλέα

ἢ μήπως καὶ σοῦ φάνηκε, σὰν ὄνειρο νὰ ποῦμε, σὰν παραμύθι τάχα;

– Τὸν εἶδα μὲ τὰ μάτια μου, ὡσὰν καὶ σένα νέα,

Πὰ νὰ γενῶ ἑκατὸ χρονῶν, κι ἀκόμα τὸ θυμοῦμαι σὰν νἄταν χθὲς μονάχα.

– Ἀπέθανε, γιαγιά;

– Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμᾶται.

– Καὶ τώρα πιὰ δὲν ἠμπορεῖ γιαγιάκα νὰ ξυπνήση;

– Ὤ, βέβαια! Καιροὺς καιρούς, σηκώνει τὸ κεφάλι,

καὶ βλεπ᾿ ἂν ἦρθεν ἡ στιγμή, πὄχει ὁ Θεὸς ὁρίσει.

– Πότε, γιαγιά μου, πότε;

– Ὅταν τρανέψῃς, γιόκα μου, νὰ ἀρματωθῇς,

καὶ κάμῃς, τὸν ὅρκο στὴν Ἐλευθεριά,

σὺ κι ὅλη ἡ νεολαία, θὰ σώσετε τὴν χώρα.

Κι ὁ βασιλιὰς θὰ σηκωθεῖ τὸν Τοῦρκο νὰ χτυπήσῃ.

Καὶ χτύπα-χτύπα, θὰ τὸν πά πίσω στὴν κόκκινη μηλιά,

καὶ πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο, ποὺ πιὰ νὰ μὴ γυρίσῃ!

Ορεινά

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου