Οι Μυκηναίοι λόγω υψηλής τεχνολογίας έγλυψαν με σίδηρο και ευρέθη τον Ταίναρον ως λίθος θεμέλιος στην ιστορία....
Ως οξυ άκρον ακοντίου με σιδηράν (ουχί χαλκίνην) αιχμήν χρησιμοποιούμενον υπό των Δωριέων!
______________________________________________________________
Άρης Αλεξάνδρου, Διαύγεια πνεύματος
Τό ποίημα κύλαγε
φυσικότατα
οί συλλαβές χτυπάγαν
μά ό τελευταίος στίχος
κατακόρυφος άηχος
τίποτα.
Δέν καταλαβαίνω.
Ποιός ό λόγος; πρός τί;
Ξαναδοκίμασε.
Σταγόνες φυσικότατα στόν τσίγκο
μά ό τελευταίος
πρός τί;
Άνασήκωσε τά μάτια, κατάλαβε:
Εμπρός του,
παραβιασμένη
ή έξώπορτα
κι ό διαρρήκτης
νά προχωράει άργά
μέ τίς αιχμές τού όρθάνοιχτου διαβήτη
σημαδεύοντας
ταυτόχρονα
τά δυό του μάτια.
*Από το βιβλίο “Άρης Αλεξάνδρου Ποιήματα (1941-1974)”, εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία 1991.
_____________________________________________________________________________
Νυχτώνει στην θάλασσα.......!
Στις πόλεις που είναι κτισμένες στο πλάι της θάλασσας,δε σε νοιάζει που πέφτει το βράδυ,κι ας είναι κι αφέγγαρο.....
Θαρρείς κι η πόλη κρέμεται σε ανεμόσκαλα και τρεμοπαίζει με το νερό..Πολλές φορές ακούς τ αλάτι σα να νυχοπατά στα ξύλα και να κουρνιάζει στα ρουθούνια σου,στη παλάμη εκεί που απαντά το μικρό λεπτό δακτυλάκι που θα αγκαλιάσει την αφέλεια στο τρυφερό μετωπάκι ενός παιδιού.......
ή στον δείκτη που περιπλανιέται στο μέτωπο της αγάπης
ή στα χείλη περιγιάλι
Τέτοια η θάλασσα ......Τέτοια μάνα και όλοι οι ανέμοι της γης κυματωγή
άκλιτον
.................................
Λιμάνι στ Ανάπλι
Φωτογραφία Φάνης Τσίρος
_________________________________________________________________________
Άννα – του Άρη Αλεξάνδρου
1.
Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει
2.
Είχα πάντα έτοιμο
ένα μικρό μπουκάλι που θα ’ριχνα στη θάλασσα.
Βόρειο πλάτος – αλλάζει κάθε μέρα
μεσημβρινός – αλλάζει κάθε νύχτα
στίγμα – οι χειροπέδες μου.
Δεν τό ’ριξα ποτέ.
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.
Όσο υπάρχεις
ταξιδεύω.
3.
Θα σε βρω.
Όπου πατάς
Πέφτουν πράσινα φύλλα.
[…]
[Το 1945 ο Άρης Αλεξάνδρου επιστρέφει από το στρατόπεδο Ελ Ντάμπα της Β. Αφρικής και την επόμενη χρονιά τυπώνει το βιβλίο Ακόμα τούτ’ η άνοιξη. Το 1951 επιστρέφει μετά από τρία χρόνια εξορίας και την επόμενη χρονιά εκδίδει την Άγονο γραμμή (1952), απ’ όπου και το ποίημα, και λίγο μετά συλλαμβάνεται ως ανυπότακτος και καταδικάζεται σε δεκαετή φυλάκιση. Θα εκτίσει τα 2/3 της ποινής και θα αποφυλακιστεί το 1958. Το 1959 θα εκδώσει την τρίτη του ποιητική συλλογή Ευθύτης οδών. Η ποίησή του σημαδεύεται από τις εξορίες αλλά και την κομματική απομόνωση που του επιφυλάσσουν οι σύντροφοί του.]
____________________________________________________________________________
σύντομο
ιοπάθεια
Οτι λέμε όνειρο τούτες τις μέρες έχει εκτελεστεί ένα πρωί που έμοιαζε παγετός και λάσπη
άκλιτον
____________________________________________________________________________________
Ο Χένρυ Μίλλερ γιά τον Γ. Κατσίμπαλη....
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο πλήρεις, τόσο πλούσιοι, που δίνονται τόσο απόλυτα, ώστε κάθε φορά που τους αφήνεις νιώθεις ότι δεν έχει σημασία αν χωρίζεστε για μια μέρα ή για πάντα. Έρχονται κοντά σου ξεχειλίζοντας και σε ξεχειλίζουν κι εσένα. Δε σου ζητάνε τίποτα εκτός από τη συμμετοχή σου στη δική τους υπεράφθονη χαρά της ζωής.
(...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου