ΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΟΡΛΩΦΙΚΩΝ
Όταν ξέσπασε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος, το 1768, στην Ελλάδα υπήρχε ήδη μια σχεδόν λατρευτική κουλτούρα για το «ξανθό γένος». Το μόνο που είχε να κάνει η Μεγάλη Αικατερίνη, τσαρίνα τότε της Ρωσίας, ήταν να ρίξει στο μπαρούτι μια σπίθα.
Η σπίθα αυτή ήταν οι αδελφοί Ορλώφ, τρεις τον αριθμό. Οι Ορλώφ αναλαμβάνουν να ξεσηκώσουν τους Έλληνες, μέσω του δικτύου των πρακτόρων τους, μοιράζουν υποσχέσεις, μιλάνε για κάθοδο των Ρώσων στο Αιγαίο, για εκστρατευτικά σώματα, για απελευθέρωση των Ορθόδοξων Ελλήνων, για τεράστια υλική βοήθεια, για αποφασιστικότητα της Ρωσίας, για την τελική συντριβή των Οθωμανών.
Μαζί τους, ενθουσιώδεις και πανέτοιμοι, πρώτα ο κλήρος, ο οποίος τροφοδοτεί το γενικό κλίμα με την απαραίτητη μεταφυσική νότα, τις προφητείες της μεσσιανικής θεολογίας και τις βεβαιότητες ότι ο θεός θα προστατεύσει τους απανταχού ορθόδοξους, μετά οι Έλληνες έμποροι και προεστοί, που πηγαινοέρχονται στην Ευρώπη μαζεύοντας όπλα και τέλος οι κοτσαμπάσηδες της Πελοποννήσου, οι οποίοι ήθελαν να απεξαρτηθούν από την Υψηλή Πύλη και τους φόρους που επέβαλε.
Ο στόλος και ο στρατός που δεν ήρθαν ποτέ
Στις 17 Φεβρουαρίου 1769, ο Θεόδωρος Ορλώφ καταπλέει στο Οίτυλο της Μάνης με τέσσερα πλοία και ξεκινά την ελληνική επανάσταση.
Σχετικά καλά προετοιμασμένοι, οι Πελοποννήσιοι ξεκινούν τις εχθροπραξίες, με αρκετές νίκες στην αρχή, καθώς είχαν να κάνουν μόνο με τις κατά τόπους φρουρές. Παίρνουν την Κορώνη και τον Μυστρά, όπου σχηματίζεται και προσωρινή κυβέρνηση με επικεφαλής τον Αντώνιο Ψαρρό.
Η εξέγερση γενικεύεται με εστίες στην Ήπειρο, το Μεσολόγγι και στην Κρήτη, με την ηρωική πλην καταδιακασμένη επανάσταση του Δασκαλογιάννη και των Σφακιανών.
Οι αρχικές επιτυχίες ενθουσιάζουν τους Έλληνες της Πελοποννήσου, οι οποίοι περιμένουν από ώρα σε ώρα το εκστρατευτικό σώμα να έρθει από τη Ρωσία και τους Κρητικούς που αντιστοίχως περίμεναν τον τσαρικό στόλο. Κανένα από τα δύο δεν φάνηκε ποτέ.
Η επανάσταση διήρκεσε μόλις ένα μήνα και κάτι μέρες. Αντί για το ρώσικο στρατό, στην Ελλάδα εμφανίστηκαν αστραπιαία ισχυρές δυνάμεις Τουρκαλβανών, που κατέπνιξαν την αντίσταση και κατάφεραν την τελειωτική νίκη επί των Ελλήνων στην πολιορκία της Τρίπολης, στις 29 Μαρτίου.
Ο ρωσικός στόλος, αντί να πάει στην Κρήτη να βοηθήσει τους Κρητικούς, έστριψε προς το Τσεσμέ, κυνηγώντας τον αντίστοιχο Οθωμανικό, προκειμένου ο Αλέξιος Ορλώφ να μην επιστρέψει στη Μεγάλη Αικατερίνη χωρίς κάποια σημαντική επιτυχία στο ενεργητικό του. Οι Ρώσοι πράγματι νίκησαν τους Οθωμανούς στα στενά ανάμεσα στη Χίο και τα μικρασιατικά παράλια και μετά αποσύρηθηκαν στην Πάρο, καθώς οι Οθωμανοί με τους συμμάχους τους, Γάλλους, τους εμπόδισαν να περάσουν τα Δαρδανέλια.
Το 1774 υπεγράφη η πολύ επωφελής για τη Ρωσία συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή. Η Ελλάδα είχε πολύ γρήγορα ξεχαστεί και αφεθεί στην πάρα πολύ άσχημη τύχη της.
«Εάν σκοτώσουμε όλους τους Έλληνες, ποίος θα πληρώνει το χαράτσι;»
Οι Ρώσοι είχαν πετύχει το σκοπό τους: Είχαν μπει στο Αιγαίο, είχαν γίνει μια παραπάνω από υπολογίσιμη ναυτική δύναμη, είχαν κάνει επίδειξη της δύναμης αυτής στους Τούρκους, είχαν κατέλαβει την Αζοφική, την Κριμαία και τη Βεσσαραβία και κυρίως έχτισαν τη διπλωματική βάση για περαιτέρω επέμβαση στα εσωτερικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία ήταν θέμα χρόνου να «στριμωχθεί».
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι κέρδισαν και με το παραπάνω εκείνο το σκέλος του «μεγάλου σχεδίου» τους.
Οι Έλληνες, όμως;
Οι Έλληνες γλίτωσαν την οκληρωτική σφαγή όχι ακριβώς από τύχη, αλλά από απλά logistics. Μετά την αποχώρηση των Ρώσων η επικρατούσα άποψη στην οθωμανική κυβέρνηση ήταν ότι έπρεπε να σφαγιαστούν όλοι, αδιακρίτως φύλου και ηλικίας.
Ο μόνος που είχε αντίθετη άποψη ήταν ο αρχιναύαρχος Χασάν Τζεζαϊρλή, ο οποίος τούς μετέπεισε με το ακλόνητο επιχείρημα «Εάν σκοτώσουμε όλους τους Έλληνες, ποίος θα πληρώνει το χαράτσι;».
Μπορεί να μην σφαγιάσθηκαν όλοι, αλλά στην Πελοπόννησο ιδιαίτερα ακολούθησαν εννέα φρικαλέα χρόνια, κατά τα οποία οι Τουρκαλβανοί, τους οποίους οι Τούρκοι είχαν ξαμολύσει κατά των Ελλήνων, λεηλατούσαν τη χερσόνησο, έκαιγαν, έσφαζαν και πουλούσαν τους κατοίκους στα σκλαβοπάζαρα. Ολόκληρες πόλεις, όπως το Αίγιο, εξαφανίστηκαν από το χάρτη.
Υπολογίζεται ότι πάνω από 20.000 Έλληνες πουλήθηκαν ως σκλάβοι στην Αφρική και σε Τούρκους της Στερεάς Ελλάδας. Ακόμα και οι Μανιάτες ανέβηκαν στα κρησφύγετα του Ταΰγέτου και οι οικισμοί τους λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν.
Η Πελοπόννησος έγινε κρανίου τόπος. Στην Κρήτη, οι περήφανοι Σφακιανοί, αφού είδαν πρώτα τον ηγέτη τους, τον Δασκαλογιάννη, να γδέρνεται ζωντανός, υποχρεώθηκαν σε ιδιαίτερα ταπεινωτική και καταστροφική για το εμπόριό τους συνθηκολόγηση.
Η μανία των Τουρκαλβανών ήταν τέτοια που η Υψηλή Πύλη κάποια στιγμή θορυβήθηκε και έστειλε το 1879 τον Τζεζαϊρλή να τους εξοντώσει, καθώς είχαν αρχίσει να στρέφονται και κατά των Τούρκων της Πελοποννήσου και να ζητούν κι απ' αυτούς χαράτσια.
Με μια κίνηση που αποτελεί καταπληκτικό δείγμα τόσο των δυναμικών της εποχής, όσο και της τουρκικής διπλωματίας, ο Τζεζαϊρλή μοιράζει «μπουγιουρντί» (κάτι σαν δήλωση υποταγής) στους Έλληνες και τους ζητάει να συνταχθούν μαζί του για να «βρουν το δίκιο τους έναντι των Τουρκαλβανών σφαγέων», άσχετο που τους είχαν φυτέψει οι ίδιοι οι Τούρκοι στην Πελοπόννησο.
Μ' αυτόν τον τρόπο, μαζεύει 3.000 κλέφτες του Μοριά και άλλους χίλιους που δεν υπέγραψαν μεν, τον βοήθησαν δε. Ανάμεσα στους δεύτερους και ο πατέρας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Κωνσταντίνος.
Οι Τούρκοι και οι Έλληνες νίκησαν τους Τουρκαλβανούς στην Τρίπολη, τους αποδεκάτισαν και τους έδιωξαν οριστικά από την Πελοπόννησο. Ένα χρόνο αργότερα ο Τζεζαϊρλή επέστρεψε στην Πελοπόννησο για να στραφεί εναντίον των περσινών του συμμάχων, των κλεφτών του Μοριά και της Μάνης.
Οι κΚλέφτες εξοντώθηκαν, οι Μανιάτες υποχρεώθηκαν να πληρώνουν κεφαλικό φόρο 15.000 γρόσια ετησίως, αντί για τα έως τότε 4.000 και ο Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης μαζί με τα δύο αδέλφια του σκοτώθηκαν πολιορκούμενοι σε ένα μανιάτικο πύργο.
Από τους ελάχιστους που γλίτωσαν σ' εκείνη τη σφαγή ήταν ο μόλις δέκα ετών γιος του Κωνσταντίνου, Θεόδωρος.
Η δική του σειρά στην ιστορία δεν είχε έρθει ακόμη.
(από βικιπαίδεια και από ιστολόγια )
ΣΗΜ μετά τα Ορλωφικά ο Μωριάς χτυπήθηκε και το όνειρο της Επανάστασης κατά των Οθωμανών ήδη έφερε στα σπλάχνα του ένα πελώριο τραύμα
Πολλοί ατίθασοι και γενναίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα
Το ζήτημα είναι μεγάλο και η ιστορία πρέπει να γραφεί με πλήρες φως αληθινό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου