Οι σύντροφοί μου μοιάζουν με την θεία Αχτίτσα του Παπαδιαμάντη, ή με τον πρίγκηπα Μίσκιν του Ντοστογιέφσκι, άλλοι μοιάζουν με σένα κι εσύ είσαι το άνθος του ουρανού...............
Τώρα όλοι είναι κάπου μακριά και δεν επιστρέφουν
Και τι ζητάς στην έρημη πόλη ;;
Τα αισθήματα τους κινούν την πνοή των ουρανών
η πόλη χάνεται η συγκίνηση κινεί την θέρμη της ενέργειας
στα φύλλα στα κοτσύφια σ ότι αγαπώ και οτι μ αγαπά
η ανάσα των συμπάντων είναι όλα αυτά
και τ αγαπώ .......και δεν ρωτώ τον λόγο....απλά τ αγαπώ
____________________________________________________________________________________
............στην Εξοδο μας ακολούθησε και τ άλογο
τ όνομά του ήταν περίεργο
το λεγαμε Ζαφείρη ή Ρουμπίνη ἠ Διαμάντη
άκουγε και στα τρία
δεν κρατούσαμε πολλά χρειώδη
ελάχιστα
μαζί και λίγα παγούρια τσίγκινα
πολλές φορές τα γεμίζαμε με βροχή
......θυμάμαι το βρόχινο νερό και ταράζομαι
είχε την γεύση μιας σπάνιας βραχογραφίας που το ξύσμα της το είχε καταπιεί η βροχή
ο Ζαφείρης έπινε μαζί μας
η σιωπή θύμιζε θαύμα .................
χρονολόγιον 30//11//2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου