2017
Μέσα από αυτές τις γρήγορες αποτυπώσεις φαίνεται ότι τα κτίσματα αυτά, –τα ανοιχτά υπόστεγα, οι αυλές– παρόλη την απλότητα τους, συμμετείχαν σε μια παράξενη πλοκή του χώρου. Αυτή υπηρετούσε τελικά μια σειρά από ευαίσθητες καθημερινές και εποχιακές δραστηριότητες που εμπεριέχονται στη έννοια ενός ιδιότυπου «κατοικείν». Όσο πλησιάζει κανείς, μπορεί πραγματικά να ανακαλύψει αυτή τη μοναδική και συχνά παράδοξη «ύφανση» των υλικών. Μια ύφανση που πρέπει να περιβάλει το τρυφερό νεογέννητο, την μάννα, τον θηλασμό, τον ύπνο, ακόμη και το φόβο, με φυσικά υλικά. Μια ύφανση τελικά υλικών, συναισθημάτων και αναγκών. Πρόκειται τελικά για μια ξεχασμένη πλευρά της Ανώνυμης Αρχιτεκτονικής που εξακολουθεί να συνυπάρχει με τις σύγχρονες, νεοελληνικές κατασκευές. Αν δεχθούμε μάλιστα και την παλαιότερη άποψη, ότι τα ανώνυμα κτίσματα αντικατοπτρίζουν τις αξίες και την κοσμοθεωρία της κοινωνίας που τα δημιούργησε, εδώ πράγματι εγείρεται ένα θέμα. Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα, πού βρίσκονται κρυμμένες αυτές οι αξίες και γιατί τελικά φαίνεται να αξιοποιούνται μόνο στις καλύβες και στα μαντριά;
Αριστερά: Ηγουμενίτσα, 01-05-2007.
Δεξιά: Κατοικία στον Γκρεμό, Αρχιτέκτων Αριστείδης Αντονάς, "Προφορικά Κτίσματα", 2004.
2017
Μόνο η κατανόηση των νόμων της τέχνης και των Σχημάτων της θα σ’ οδηγήσει στην κατανόηση της λαϊκής αυθόρμητης τέχνης του τόπου σου, και τότε η προσκόλλησή σου –από συναισθηματικούς λόγους– στην λαϊκή σου τέχνη θα σε οδηγήσει στην Τέχνη.
Επάνω: Δάφνη, Βόρεια Εύβοια, 05-05-2005.
Κάτω: Λεπτομέρεια, "Χωρίς", Σωτήρης Σόρογκας.
__________________________________________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου