ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΘΕΑΤΡΟ
Δεν είναι διόλου γενναίο να πυροβολεί κανείς έναν πεσμένο, ακόμη και όταν ο ίδιος δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος του εγκλήματός του. Επειδή όμως το ζήτημα υπερβαίνει τα πρόσωπα και αφορά έναν από τους κορυφαίους θεσμούς του πολιτισμού μας, στον οποίο σύντομα η πολιτεία θα κληθεί να επιλέξει τη νέα του ηγεσία, καλό είναι να θυμηθούμε πώς άρχισε ο ξεπεσμός που κατέληξε στον διορισμό Λιγνάδη. Πώς δηλαδή το προοδευτιλίκι, η αποδόμηση, η διαφθορά έφτασαν στο σημείο μια "δεξιά" κυβέρνηση να αγνοεί την κλασική κληρονομιά και την κριτική και να δρα με τα συνήθη συμπλέγματα. Να αγνοεί π.χ. κείμενα όπως του Κ. Γεωργουσόπουλου, όταν τον όχι πολύ μακρινό Ιούλιο του 2008 ο Λιγνάδης είχε ανεβάσει την κωμωδία «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο και ο κορυφαίος μας κριτικός, με το άρθρο του «Η φτερού στην Επίδαυρο», έγραφε πως ο περί ου ο λόγος "πλασάρισε στην Επίδαυρο ως Αριστοφάνη το δικό του ανέμπνευστο, σαχλό, της πλάκας σενάριο που μόνο στις σχολικές παραστάσεις των αριστοκρατικών κολεγίων στις χριστουγεννιάτικες γιορτές συναντάς, διανθισμένο με γκέι ιδιόλεκτα των παρόδων της Ομόνοιας και της Κουμουνδούρου", πώς "βάσει καθορισμένου σχεδίου, με ορατή και δεδηλωμένη στρατηγική πήρε το πλέον φιλολογικό και περισπούδαστο σατιρικό και πολιτικό κείμενο, αποθέωση της δημοκρατίας των ιδεών, τους “Βατράχους” του Αριστοφάνη, όπου το ιδεολογικό αίτημα είναι ποιος ο σκοπός του θεάτρου, ποιος ο σκοπός της πολιτικής κριτικής, ποιος οφείλει να είναι ο ρόλος και η λειτουργία του πνευματικού ηγέτη μέσα σε μια συγκεχυμένη κυρίως εποχή και το μετέτρεψε σε μια δημόσια και φαντασμαγορική διαπόμπευση, μια χυδαία παρενδυτική μασκαράτα, έναν αισθητικό αχταρμά, όπου η ποίηση έγινε στιχάκια του κάρου».
Τέτοια κείμενα, βέβαια, ο ξεπεσμός τα θεωρεί "συντηρητικά". Τώρα όμως που επίκειται ο νέος διορισμός, είναι προφανές πως το πρόβλημα δεν λύνεται επειδή δεν θα είναι αυτός "αυθαίρετα" υπουργικός αλλά πρόταση μιας επιτροπής. Διότι το ζήτημα είναι ποια πρόσωπα θα συγκροτούν αυτή την επιτροπή και ποια αισθητική, ποιο όραμα θα έχουν για ένα Θέατρο που οφείλει να είναι Εθνικό, ένα Σχολείο δηλαδή όπως το οραματιζόταν ο μέγας Φώτος Πολίτης.
Δεν είναι διόλου γενναίο να πυροβολεί κανείς έναν πεσμένο, ακόμη και όταν ο ίδιος δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος του εγκλήματός του. Επειδή όμως το ζήτημα υπερβαίνει τα πρόσωπα και αφορά έναν από τους κορυφαίους θεσμούς του πολιτισμού μας, στον οποίο σύντομα η πολιτεία θα κληθεί να επιλέξει τη νέα του ηγεσία, καλό είναι να θυμηθούμε πώς άρχισε ο ξεπεσμός που κατέληξε στον διορισμό Λιγνάδη. Πώς δηλαδή το προοδευτιλίκι, η αποδόμηση, η διαφθορά έφτασαν στο σημείο μια "δεξιά" κυβέρνηση να αγνοεί την κλασική κληρονομιά και την κριτική και να δρα με τα συνήθη συμπλέγματα. Να αγνοεί π.χ. κείμενα όπως του Κ. Γεωργουσόπουλου, όταν τον όχι πολύ μακρινό Ιούλιο του 2008 ο Λιγνάδης είχε ανεβάσει την κωμωδία «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο και ο κορυφαίος μας κριτικός, με το άρθρο του «Η φτερού στην Επίδαυρο», έγραφε πως ο περί ου ο λόγος "πλασάρισε στην Επίδαυρο ως Αριστοφάνη το δικό του ανέμπνευστο, σαχλό, της πλάκας σενάριο που μόνο στις σχολικές παραστάσεις των αριστοκρατικών κολεγίων στις χριστουγεννιάτικες γιορτές συναντάς, διανθισμένο με γκέι ιδιόλεκτα των παρόδων της Ομόνοιας και της Κουμουνδούρου", πώς "βάσει καθορισμένου σχεδίου, με ορατή και δεδηλωμένη στρατηγική πήρε το πλέον φιλολογικό και περισπούδαστο σατιρικό και πολιτικό κείμενο, αποθέωση της δημοκρατίας των ιδεών, τους “Βατράχους” του Αριστοφάνη, όπου το ιδεολογικό αίτημα είναι ποιος ο σκοπός του θεάτρου, ποιος ο σκοπός της πολιτικής κριτικής, ποιος οφείλει να είναι ο ρόλος και η λειτουργία του πνευματικού ηγέτη μέσα σε μια συγκεχυμένη κυρίως εποχή και το μετέτρεψε σε μια δημόσια και φαντασμαγορική διαπόμπευση, μια χυδαία παρενδυτική μασκαράτα, έναν αισθητικό αχταρμά, όπου η ποίηση έγινε στιχάκια του κάρου».
Τέτοια κείμενα, βέβαια, ο ξεπεσμός τα θεωρεί "συντηρητικά". Τώρα όμως που επίκειται ο νέος διορισμός, είναι προφανές πως το πρόβλημα δεν λύνεται επειδή δεν θα είναι αυτός "αυθαίρετα" υπουργικός αλλά πρόταση μιας επιτροπής. Διότι το ζήτημα είναι ποια πρόσωπα θα συγκροτούν αυτή την επιτροπή και ποια αισθητική, ποιο όραμα θα έχουν για ένα Θέατρο που οφείλει να είναι Εθνικό, ένα Σχολείο δηλαδή όπως το οραματιζόταν ο μέγας Φώτος Πολίτης.
Καλλιτεχνική Επιτροπή Ε. Θ. το 1934. Από αριστερά: Παύλος Νιρβάνας, Φώτος Πολίτης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γεώργιος Βλάχος, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Θεόδωρος Συναδινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου