[πέντε τραγούδια κάτω από τον ήχο της σφαίρας] του Αρσένι Ταρκόφσκι
[εδώ, κάποτε βρισκόταν ένα σπίτι]
εδώ, κάποτε βρισκόταν ένα σπίτι. μέσα του, κάποιος γέρος
ζούσε μαζί με ένα παιδί. και τώρα το σπίτι δεν υπάρχει πια.
εκατό κιλά ζύγιζε η βόμβα — η γη τώρα πια, πιο μαύρη και από μαύρη.
ένα σπίτι, στη θέση του τώρα τίποτα. αυτός είναι ο πόλεμος.
τι άλλο θα μπορούσε να γίνει;
σε ένα σωρό από γκρίζα κουρέλια, ένα παλιό σαμοβάρι αστράφτει.
μια άδεια συρταριέρα, κοντά ένα νεκρό άλογο. πάνω από το άλογο, καπνός.
κατά μήκος του γκρεμισμένου τοίχου, θα φυτρώσουν μερικά αγριόχορτα.
τα εξαθλιωμένα φαντάσματα του πολέμου θα κατοικήσουν τα ερείπια
θα μείνουν εδώ, για πάντα. χωρίς αυτούς ποιος άλλος θα γκρίνιαζε
τη νύχτα, ποιος αέρας θα σφύριζε και ποιος αέρας θα πάγωνε
τώρα πια σε αυτές τις μη θερμαινόμενες εστίες;
***
[η ομοβροντία των όπλων ήρθε πίσω από εκείνο το λόφο]
η ομοβροντία των όπλων ήρθε πίσω από εκείνο το λόφο
δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε αλλά η βροντή είναι ξεκάθαρη
γύρω μας, τα πτώματα έχουν σκεπαστεί από το χιόνι
και τον παγωμένο αέρα, τα χέρια τους εξακολουθούν να πρήζονται
ποιος θα τολμούσε να πατήσει τώρα σε αυτό το χωράφι;
σήμερα οι νεκροί θα αναστηθούν. τώρα που μπορούν καθαρά
να ακούσουν τα κοκκινόστηθα χιονοπούλια να τραγουδούν
***
[αποχαιρετώ όλα αυτά που ήμουν]
αποχαιρετώ όλα αυτά που ήμουν σαν άνθρωπος
αυτά που περιφρονούσα, που αντιπαθούσα
μα και όλα αυτά που αγαπούσα
τώρα, μια νέα ζωή αρχίζει για μένα
αποχαιρετώ το χθεσινό μου σαρκίο
και όσο για μένα, δε χρειάζομαι πλέον κανένα νέο
αποχαιρετώ τα πάντα - μέχρι το μεδούλι
επιτέλους, παρατηρώ από ψηλά αυτό που ήμουν
βλέπω χωριστά απ την ψυχή μου το σώμα μου
που δεν το αγαπώ πια
και κοιτάζω με ηρεμία τον εαυτό μου
που τον αφήνω μόνο του σε τούτη την άβυσσο
γεια, έχε γεια, ψυχρή μου πανοπλία μου
φτιαγμένη από σκέτο πάγο
έχε γεια σου γλυκό ψωμί δε θα σε χρειαστώ
έχε γεια δροσερό κρασί
όνειρα της νύχτας και πεταλούδες της ημέρας,
έχετε γεια, όλα και όλοι από μένα χωρίς εμένα.
διαβάζω τις σελίδες των μυθιστορημάτων που δε γράφτηκαν ακόμα
γεύομαι τη στρογγυλή νοστιμάδα ενός στρογγυλού μήλου
ακούω τις πάλλευκες λέξεις ενός κάτασπρου σύννεφου,
αλλά δεν μπορώ να σώσω ούτε μια λέξη για την αθωότητα
γιατί ήμουν το πιο αδύναμο σκάφανδρο για την ψυχή μου.
δεν ξέρω πως έγινε κομμάτια ο εαυτός μου.
δεν πρόκειται να σφίξω στο ένα μου χέρι όλη τη γη
σαν μια πύρινη σφαίρα που γυρίζει,
δε θα σου πω ούτε μια λέξη χωρίς τη λέξη αγάπη
ωστόσο, πάει καιρός που τα ψάρια και τα βράχια και τα φύλλα
που πέφτουν αλλά
και οι άνθρωποι και το γρασίδι βρήκαν ένα νόημα μέσα μου.
***
[Χωρίς τίτλο]
ένας Γερμανός πολυβολητής θα με γαζώσει στο δρόμο, ή
η έκρηξη μιας βόμβας θα μου διαλύσει τα πόδια, ή
ένα αμούστακο παιδί των SS θα μου χώσει μια λόγχη στο έντερο.
σε κάθε περίπτωση, στο μέτωπο του πολέμου θα με έχουν σκοτώσει
και έτσι χωρίς το όνομά μου, ή λίγη δόξα, χωρίς ακόμα να φορώ τις μπότες μου
με παγωμένα μάτια θα αγναντεύω το χιόνι που θα βάφεται απ το αίμα μου
***
[ένα τραγούδι κάτω από τον ήχο της σφαίρας]
είμαστε δεμένοι από τα σχοινιά της διχόνοιας
- αιώνες τώρα δεν μπορούν να μας ξεμπερδέψουν
εγώ είμαι ένα μάγος, εσύ είσαι ένας λύκος.
είμαστε κοντά σαν λήμματα στο αιώνιο λεξικό της γης
προχωράμε ώμο με ώμο, όπως οι τυφλοί,
και με οδηγό το πεπρωμένο μας
στο αθάνατο λεξικό αυτής της χώρας
είμαστε και οι δύο καταδικασμένοι να πεθάνουμε.
όταν τραγουδάμε αυτό το ρώσικο τραγούδι
ανταλλάσσουμε το συγγενικό μας αίμα σταγόνα σταγόνα
και γίνομαι η νυχτερινή σου λεία.
για αυτό συνυπάρχουμε, λύκος και μάγος μαζί
το χιόνι μυρίζει γλυκά σαν σφαγείο
και ούτε ένα αστέρι δε λάμπει πάνω από τη στέπα.
πατρίδα μου υπάρχει ακόμα χρόνος για να ενώσεις
το κομματιασμένο σου πρόσωπό
σπασμένο στα δύο από ένα σκληρό μολυβένιο μαστίγιο
[απόδοση: Βαρώνος Όρσον
- το διάβασα στην Bibliotheque]
.
.
artwork : Αντρέι Ταρκόφσκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου