Τρια κείμενα τιμητικά για τον Άγιο Δημήτριο
Το όνομα του έφερε με την χάρι του Θεού ο Πατέρας μου
(Δημοσθένης -Δημήτριος)
----ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ στο ΣΠΙΤΙ----
Ο Αϊ-Δημήτρης εφάνη
Κρατά την σπάθα και αρχαίο δόρυ
Άλογο θεόρατο, θώρακας κι ασπίδα χάλκινη
Η κορφή σγουραίνει, φως της ανατολής
χρυσίζει αρμαθιά η σκόνη
Να τος Εφάνη!
Τ Αη-Δημήτρη ξημερώματα
******************************
Νυν και Αεί
******************************
από ΑκλιτονᾹΣ
ΑΘΩΣ
ΛΟΓΟΙ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ
Δημοσθένους λόγος, περί τας Παραπρεσβείας
(σημ συνειρμικά σχετικά με τα σημερινά των Ελλήνων δεινά)
Ο Δημοσθένης με τον λόγο του Περί της Παραπρεσβείας κατηγορεί τον πολιτικό του αντίπαλο και ρήτορα Αισχίνη ως παραπρεσβεύσαντα, δηλαδή, όταν και οι δύο είχαν σταλεί ως πρέσβεις στο Φίλιππο για τη σύναψη ειρήνης, ο Αισχίνης αφού δωροδοκήθηκε από το Φίλιππο, έκανε μυστική συμφωνία μαζί του, βλάπτοντας τα αθηναϊκά συμφέροντα.
........................Ο ρήτορας επέμεινε στους ισχυρισμούς του περί δωροληψίας των δύο πολιτικών αντιπάλων του, του Αισχίνη και του Φιλοκράτη (σχετικά με τους στόχους του και το περιεχόμενο του λόγου βλ. ΔΗΜ 19.64–66). Χαρακτήρισε, ωστόσο, ως φοβερότερο όλων το ακόλουθο περιστατικό: μόλις ο Αισχίνης διαπίστωσε ότι ο Δημοσθένης αρνήθηκε τη συμμετοχή του στην τρίτη πρεσβεία που επρόκειτο να σταλεί προς τον Φίλιππο, προφασίστηκε ασθένεια, για να παραμείνει στην Αθήνα και να εμποδίσει τον αντίπαλό του να συμβουλεύει τους συμπολίτες του για τη σωτηρία των Φωκέων. Όταν πλέον είχε βεβαιωθεί ότι οι Φωκείς είχαν καταστραφεί, αναχώρησε από την πόλη, ενώ είχε ήδη αντικατασταθεί από άλλον πρεσβευτή (πράξη που τιμωρούνταν με θάνατο) και συνεόρτασε με τον Φίλιππο τις στρατιωτικές και διπλωματικές του επιτυχίες.
Πηγή:Ανθολόγιο Αττικής Πεζογραφίας ,ΔΗΜ 19.131–133
..............................................
φωτό Ανατολή στον Άθω από τα παράλια του νομού Λαρίσης
ΙΙΩΑΝΝΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΗΣ
Ως εκ τίνος κόρην αιτησαμένου ύδωρ
Ὤ τὸ πικρὸ νερὸ ποὺ πάλι ἤπια καὶ πάλι.
ποὺ ἀνάβει πυρκαγιὰ καὶ καίει τὴν καρδιά μου;
Κρυβόταν τῶν ἐρώτων ὁ δαυλὸς ἐντός του.
Καὶ τώρα τί νὰ κάνω; Δῶσε μου ὅμως, κόρη,
τὰ χείλη σου νὰ πιῶ‧ μὰ ἀπὸ μακριὰ μὲ φλέγεις.
Κοντά σου τὴ φωτιὰ τοῦ πάθους πῶς θὰ ἀντέξω;
Μόνο ἕνα φάρμακο γιὰ αὐτὴ τὴ δίψα ξέρω:
τὸν ἔρωτα, ἔρωτας πιὸ φλογερὸς τὸν σβήνει.
Τὸν πιὸ μεγάλο ἔρωτα ἕνας πιὸ μεγάλος.
Χριστέ μου, ἁρπάζομαι ἀπὸ σένα τώρα, δῶσ᾽ μου
τὸ ζῶν νερό σου, αὐτὸ θὰ σβήσει καὶ τὴ φλόγα.
------------------------------------------------------
O Ιωάννης ο Γεωμέτρης ή Ιωάννης Κυριώτης (άκμασε το β' ήμισυ του 10ου αι.) ήταν ποιητής, στρατιωτικός και μοναχός στη Ρωμανία. Ήταν μία από τις κύριες μορφές των Γραμμάτων κατά τη Μακεδονική Αναγέννηση.
Ήταν μάλλον από ευγενή καταγωγή· δεν γνωρίζουμε άλλους συγγενείς του. Ήταν καλά εκπαιδευμένος και υπηρέτησε στον Ρωμαϊκό στρατό πριν αποσυρθεί ως μοναχός.
Ηταν , ένας απ' τους καλύτερους βυζαντινούς ποιητές, έζησε τον 10ο αιώνα. Η ποίησή του αποτυπώνει τους ταραγμένους καιρούς του Φωκά και του Τσιμισκή και την προσωπικότητα του δημιουργού της: έναν άνθρωπο γεμάτο φλόγα και πάθος. Πολεμιστής ο ίδιος στην πραγματική ζωή χρησιμοποιεί τον λόγο ως όπλο ενάντια στην δυστυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου