Πήρε ξημέρωμα 21 Απρίλη
"Την μέρα εκείνη πώς μου ρθε να πάω απ τα χαράματα στον "'Υπατο" να ποδοβολήσει,στ αγνάντι της απέναντι κορφής
Γλυστρούσε το ξημέρωμα κι εγώ ποδεμένος πρόχειρα, τράβηξα ταχειά τ ανηφόρι.
Το τοπίο ήταν ακόμη σκοτεινό, κτυποκαρδούσα σαν παιδί άφρονο, που το διάβα του είχε πιστέψει οτι θα το φράξουν τελώνια
Ερμο φάνηκε και σκοτεινό από το λιανό καντήλι
Βαριανάσαινα
Το νοτισμένο χνώτο μου ακράγγιξε το ματισμένο σκοινί της καμπάνας, ακροβολισμένη στον γέρικο κέδρο
.........και τότε , άρχισε να ψάλλει πένθιμα Σολωμό
μνήσθητι Κύριε , είναι κοντά
μνήσθητι Κύριε , εφάνη
Αναγνώρισα τον ήχο Ο παππούλης μου της το είχε μάθει
Τα μάτια μου -επιτέλους-τυλίγονται από τον χυμό της ανατολής
Ποδοπατώ το λίθινο πλατύ και φτάνω στ αλωνάκι
Ο Ύπατος δεν εφάνη Δεν με προϋπάντησε, όπως το συνήθιζε
Πού είναι η χαίτη του ;;Γιατί δεν ακούγεται η όμορφη λαλιά του;;
Οι πατούσες μου βαρίδι
Η καρδιά μου σίδερο
Αμόνι γένηκε η φύση
Ο ύπατος, αυτός ο νοσοκόμος που τον φόρτωνα τα γιατρικά
Αυτόν τον γενναίο νοσηλευτή που στο σαμάρι ακούμπαγα τον βαριοπληγωμένο , να προλάβουμε , να τον σώσουμε
εκείτο νεκρός,από χέρι φαρμακερό
Ποιός τον φθόνησε;;
Ποιός χόρεψε δαιμονικό μες τη ψυχή του χορό;;
Το πρωινό εκείνο δεσμώτες κατέφθαναν από παντού
Δεν εγκατέλειψα
Πήρα τον Ύπατο στη πλάτη
Να περάσω το ποτάμι Να τον ενταφιάσω στο χωράφι τού Ξενοφώντα που χει χώμα αλαφρύ
Να τον πλύνω
Να τον κλάψω
Να τον μυρώσω με ψαλμό
Να τον τιμήσω με όλες τις τιμές που του πρέπουν
Αυτόν που ένοιωθε και ήξερε από χρέος και από καθήκον στον ασθενή
Σιμά ακούγονται σιδερικά
Ζώνουν τον τόπο
Ομως εγώ δεν εγκατέλειψα
Ο Υπατος έγειρε στη γη που λάτρεψε"
(από το "ενταύθα"--άκλιτον)
(Αφιερωμένο στον πατέρα μου Δημοσθένη Στάικο διευθυντή στο Υπουργείο Υγείας το 1967,όπου αρνήθηκε να υπογράψει υπακοή στην Χούντα και επαύθη οριστικά (1η Μαϊου το 1967) και με κατ οίκον περιορισμό για μήνες
και ματαίωση της μηνιαίας μισθοδοσίας
Ακομμάτισμος με πείσμα σε όλη του την ζωή και με ισχυρή κριτική απέναντι στα κόμματα είτε δεξιάς είτε αριστερής είτε κεντρώας τάσης πολιτικής
Δεν μετανόησε για την άρνηση ποτέ, αλλά δεν το χρησιμοποίησε επίσης ποτέ για να αποδείξει το οτιδήποτε
Την προσωπική του αντίσταση την εγνώρισε η οικογένειά του και ελάχιστοι φίλοι
Ο γιατρός πατέρας μου ήταν γενικά κεντρώος(όχι ως κόμμα) φιλοσοφικά, όπως έλεγε επειδή αγαπούσε και τις δυο πλευρές του κοινού μας σώματος κι επομένως επλεε ανάμεσα ενωτικά)
(Στην μεταπολίτευση το 1981 επί ΠΑΣΟΚ τον πλησίασαν κάποιοι γνωστοί μέλη του παπανδρεϊκού κόμματος να τον ενημερώσουν οτι μπορεί να διεκδικήσει ως αντιστασιακός χρήματα
Αλλόφρων τους ζήτησε να φύγουν και να μην τον ξαναπλησιάσουν
Δεν έμαθαν ποτέ ότι μετά την αποπομπή τους με αγωνία έλεγε
....οτι η Πατρίδα μας θα χαθεί
γύπες στο τιμόνι της χώρας....
Προσωπικά έχω την εντύπωση ότι η σωματική του υγεία από την ανάγνωση της λεηλασίας εκάμφθη
Μετ όλίγον απεχώρησε για τα σύμπαντα
Οσο αφορά εμένα είχα αντιληφθεί την βαρύτατη προδοσία που συντελείτο από μια κουστωδία δεσμωτών του ελληνικού λαού με όνομα κομματων ή πολιτικών
Το σκληρό ροκ της διανοίας είχε ξεκινήσει)
(σημ. Ο Δ. Στάϊκος με έργο τεράστιο στα θέματα υγείας του πληθυσμού ως Νομίατρος του Νομού Αργολίδας για πολλά χρόνια υπήρξε πρωτοπόρος στην θεραπεία της φυματίωσης, του τύφου και της ελονοσίας. Ενας από τους ελάχιστους που προλάμβανε τα συμπτώματα και τα αντιμετώπιζε ταχύτατα
Ακούραστος, ακαταπόνητος όργωνε τον Νομό σε όλη την έκταση και κυρίως σε χωριά και τόπους δύσβατους όπου ο πληθυσμός δεν είχε συνθήκες καλές και η φτώχεια ήταν μεγάλη
Βραβεύτηκε από Γάλλους συναδέλφους του και θεωρήθηκε από άλλες χώρες ένας από τους πιό υπεύθυνους και άξιους παθολόγους στην δημόσια υγεία
Μετά τον εμφύλιο το καθεστώς άρχισε να κτυπά τις επαρχίες που δραστηριοποιούνταν επιστήμονες με έντονο πάθος προσφοράς έχοντας κοινό γνώρισμα την άρνηση εξαγοράς και χρηματισμού με σκοπό δόλιο
Η κυβέρνηση Καραμανλή ασκόπως τον μετέφερε στο υπουργείο Υγείας ως υπάλληλο γραφείου
Αυτόν τον ακάματο και ακούραστο που η ευτυχία του ήταν-χωρίς την παραμικρή πληρωμή-- στα χωριά και την πόλη του Ναυπλίου
Κερδίζοντας όλες τις προσφυγές στο ΣΤΕ οτι αδίκως μετεφέρθη, προσπαθησε να επανέλθει
Οι αποφάσεις του ΣΤΕ ως γνωστόν δεν είναι εκτελεστές παρά μόνο συμβουλευτικές στην Διοίκηση
Τελικά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα παραμονές το 1967 μαζί με την οικογένεια
Η αποχώρηση από το Ναύπλιο υπήρξε ένα ανεπούλωτο τραύμα για όλους
Οσο αφορά εμένα (μικρό παιδί τότε) γνώρισα έγκαιρα ότι τους καλούς ανθρώπους τους έχουν στο στόχαστρο..........πάντα.... κι ας μη το ξεστόμιζε αυτό ο γονιός μου μια και ντρεπόταν να κρίνει τον εαυτό του καλόν κι έναν άλλον οχι τόσο καλό
Δίκιο είχε αλλά εγώ μιλώ πάντα για την κακοσύνη της εξουσίας ως αρρώστια της Γης που αν δεν την αντιμετωπίσει και δεν την θεραπεύσει.......δεν έχει ζωή)
ολα τα παραπάνω τιμητικά για την μνήμη ενός αφανούς αγωνιστή
........και να χουμε κατά νου
ότι την ελλάδα την σώζουν οι αφανείς ήρωες..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου