AKLITON LITERATURE

ΣΟΝΕΤΟ XVIII William Shakespeare, «Σονέτο 18» (μτφ. Β. Ρώτας - Β. Δαμιανάκου) Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, «Σονέτο 18» (μτφ. Διονύσης Καψάλης)

Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή;

Εσύ υπερέχεις σε απαλότητα και χάρη·

λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη

και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ.

Άλλοτε καίει πολύ των ουρανών η φλόγα,

θαμπώνεται άλλοτε η ολόχρυσή τους όψη·

τ’ όμορφο κάποτε χάνει την ομορφιά του

απ’ την πορεία της φύσης είτε από την τύχη.

Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δε θα σβήσει,

της ομορφιάς την κατοχή δε θα τη χάσεις,

κι ο Χάρος δεν θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του·

θα λάμπεις πάντα εσύ μέσα σ’ αιώνιους στίχους!

Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν,

οι στίχοι αυτοί θα ζουν κι εσύ θα ζεις μαζί τους.

μτφρ. Στυλιανός Αλεξίου

(γενν. 1921)

_______________________________________________________________________-

Ζήσιμος Λορεντζάτος

Η παράδοση θα πρέπει, το δίχως άλλο, να είναι κάτι πολύ βαθύτερο από αυτά τα εξωτερικά ή τα γεωγραφικά περιστατικά. Και όχι μόνο αυτό. Άλλα και κάτι άλλο ακόμα. “Όταν βεβαιωθούμε ή συλλάβαμε το βάθος αυτό –την παράδοση μας– τότε μόνο θα μπορέσομε να καταλάβομε και εκείνα που μας ενώνουν αληθινά με τους άλλους ανθρώπους, κάτω από την πρόσκαιρη ένωση μαζί τους ή από τις σύγχρονες διηπειρωτικές επαφές της επιδερμίδας.

Αποσπάσματα από το : Ζ. Λορεντζάτος, “Το χαμένο κέντρο (Για τον Σεφέρη)”, Αθήνα 1961, και στο Μελέτες, εκδ. Δόμος, τ. 1, Αθήνα 1994.

ph. Kastelorizo island, Dodecanese,Greece

__________________________________________________________________________________-

Γιατί «Ο τάδε φιλόσοφος αγαπά τους Τατάρους»;

(Μία καταφανέστατα επίκαιρη παρατήρηση του Ζαν-Ζακ Ρουσσώ )

Μην εμπιστεύεστε αυτούς τους κοσμοπολίτες που θα αναζητήσουν πολύ βαθιά μέσα στα βιβλία τους καθήκοντα που οι ίδιοι απαξιούν να εκπληρώσουν προς τον περίγυρό τους.

Ο τάδε φιλόσοφος αγαπά τους Τατάρους για ν’ αποφύγει ν’ αγαπήσει τους γείτονές του.

_______________________________________________________________________________________

Ποίηση από το Μάτι των Κυκλάδων , στην Τήνο

αφιερωμένο σε όποιον επιμένει

ΕΜΙΛΙ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ (1830 - 1886)

(μετάφραση Ερρίκος Σοφράς)

Σφάξε τὸν Κορυδαλλό – τη Μουσική θὰ τύχεις –

Βολβό μὲ τὸ Βολβό, στὸ Ἀσήμι τυλιγμένη –

Ποὺ φειδωλὰ μοιράστηκε στὸ Θερινὸ Πρωί

Γιὰ Σέ, ὅταν παλιώσουν τὰ Λαγοῦτα, φυλαγμένη –

Λύσε τὸν Κατακλυσμό – μπροστά σου θὰ τὸν τύχεις –

Νερὸ μὲ τὸ Νερὸ, γιὰ σένα κρατημένος –

Ἄλικο Πείραμα! Ἄπιστε Θωμᾶ!

Ἀκόμα δὲν πιστεύεις πὼς ἦταν τὸ Πουλὶ ἀληθινό;

................................................................................

Ερρίκος Σοφράς (2005) Dickinson, Emily, 1830-1886, 44 ποιήματα και 3 γράμματα, Το Ροδακιό [ανθολόγηση, μετάφραση]

____________________________________________________________________--

αναψηλάφιση του ωραίου

τι να το κάνεις το ωραίο \

να το δωρίζεις

να το σκορπάς γύρη χρυσή

η ομορφιά μας ενώνει\

η ομορφιά μας σώζει

να την ψηλαφείς

αποτύπωμα στο ακροδάκτυλο

να την ακολουθείς, \

να συνοδοιπορείς

να συμπλέεις

μαζί της ανασαίνεις

ναι....ναι ...το ξέρω κοπιώδης διαδικασία

ομορφιά ,σύντομη έκρηξη μιάς στιγμής ελάχιστης

πασπαλισμένη από το πουθενά

χθες λούστηκα από ένα φως μυστήριο

ήταν σταλμένο από τον ήχο της φωνής σου;;

ένας παλιοτενεκές με ασβέστη προσγειώθηκε στο τοιχιό, στην μάντρα

λαμποκόπησε το δρομί

αναποδογύρισε κι έγινε σκαμνί

βασίλιάς κορυδαλός ανακάθησε

ελαμψε η ανατολή ,

χρώμα λουλακί !

(από "ηλεκτρόδιο" ΑΣ)(άκλιτον)

__________________________________________________________________________

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου