AKLITON LITERATURE

Τροχιά (Έκτωρ Κακναβάτος)

Τώρα μεσ’ απ’ το στήθος μου περνάς

με ανοίγματα ερημιάς

αφήνοντας χρυσά νομίσματα

σαν ήλιος μεσ’ από κοφίνια

που τα ξεπάτωσε η σιωπή,

αμνημόνευτη αλλιώς σ’ αυτούς τους τόπους.

Για κείνο το άσπρο ανάμεσα του τρία

και του τέσσερα χρεώθηκα βροχές

το αίμα δυο ασβών πίσω από σκοίνα

και μια γονυκλισία μέρες του Ακαθίστου,

να μην είναι θάνατος ούτε ενωμοτία

του Σεπτέμβρη

ούτε η μπόλια του μεσημεριού

απλωμένη ανάμεσα του ύπνου των αλόγων.

Έτσι θα περιμένεις Μάη Ιούλιο

ίσως και Αύγουστο

κάνε δυο δεκαετίες με κολεόπτερα και βάλε

μπορεί και αιώνα

μήγαρις βγω από νερά αλλοιωμένος

και γίνει φως και γίνει σκότος

ημέρα πρώτη της δημιουργίας.

φωτό Jack Barnosky

___________________________________________________________________________

Μιχάλης Γκανάς

Έρχονται μέρες που ξεχνάω πώς με λένε (Παραλογή, 1993)

Έρχονται νύχτες βροχερές βαμβακερές ομίχλες

τ’ αλεύρι γίνεται σπυρί ύστερα στάχυ

θροΐζει με πολλά δρεπάνια

αψύς Ιούλιος στη μέση του χειμώνα.

Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται

αόρατο το χέρι που ξηλώνει

και τρέμω μην κοπεί το νήμα.

Νήμα νερού στημόνι χωρίς μνήμη

σταγόνα διάφανη σε βρύα και λειχήνες

νιφάδα-χνούδι των βουνών

χαλάζι-φυλλοβόλο

κι άξαφνα σκάφανδρο ζεστό

στην κιβωτό της μήτρας.

Αρχαίο σκοτάδι τήκεται και τρίζει

αχειροποίητη φλογίτσα που το γλείφει.

Συναγωγές υδάτων υετοί πρόγονοι παγετώνες

στην πάχνη ακόμη της ανωνυμίας.

______________________________________________________________________________

Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, Ο άνθρωπος έχει χρέος ν' αντιμετωπίζει την αλήθεια. Ομιλία, 1959 (ΣΗΜΕΙΩΣΗ 5)

----Οι καλλιτέχνες, να κατανοούμε, αυτό που δεν μπορούμε να δούμε---

Ο συγγραφέας έχει χρέος να αναμετρηθεί με την αλήθεια της ανθρώπινης οδύνης, να την καταστήσει πάλι παρούσα, για να μπορούμε να βλέπουμε. Γιατί όλοι μας θέλουμε να βλέπουμε καθαρά. Γιατί είναι αυτή η κρυφή οδύνη που μας κάνει ευαίσθητους απέναντι στην εμπειρία, και ιδιαίτερα στην εμπειρία της αλήθειας. Πολύ σωστά λοιπόν λέμε, όταν βρισκόμαστε σ' αυτή την κατάσταση, την οδυνηρή και ταυτόχρονα διαυγή κατάσταση, όπου η οδύνη γίνεται γόνιμη: άνοιξαν τα μάτια μου. Μ' αυτό δεν εννοούμε ότι αντιλαμβανόμαστε ένα εξωτερικό γεγονός ή πράγμα, αλλά ότι κατανοούμε αυτό που δεν μπορούμε να δούμε. Ιδού, λοιπόν, ποιος θα έπρεπε να είναι ο προορισμός της τέχνης: να κατορθώσει, μ' αυτή την έννοια, να μας ανοίξει τα μάτια.

Είναι στη φύση του συγγραφέα να απευθύνεται με όλο του το είναι σ' ένα Εσύ, σ' ένα ανθρώπινο ον στο οποίο θέλει να μεταφέρει την εμπειρία του ανθρωπίνου όντος (καθώς και την εμπειρία του κόσμου, της εποχής του και των πραγμάτων, ή όλα αυτά μαζί!): θέλει να μεταφέρει την εμπειρία του ανθρωπίνου όντος όπως αυτός ή οι άλλοι μπορούν να είναι, εκεί, στο σημείο όπου αυτός και οι άλλοι είναι άνθρωποι στον ύψιστο βαθμό. Με τεντωμένες όλες του τις κεραίες ο συγγραφέας ψηλαφεί τη μορφή του κόσμου, τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της εποχής του: ποια είναι τα συναισθήματά τους, τι σκέφτονται, πώς συμπεριφέρονται; Ποια είναι τα πάθη τους, οι αδυναμίες τους, οι ελπίδες τους...;

από Λίλα Τρουλλινού,

Χανιά, Νοέμβρης 2006

η ποιήτρια στην κουζίνα του σπιτιού της στη Ρώμη

____________________________________________________________________________

Ψαράδες-ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣ

Τώρα, που φυσούν βοριάδες

και το κύμα είναι ψηλό,

αχ! Ας είμαστε ψαράδες

μέρα νύκτα στο γιαλό!

Τ’ άσπρο κύμα να μας λούζει,

σκάζοντας στην κουπαστή,

τ’ αγριοβόρι να μας τσούζει,

κι όμως να είμαστε ζεστοί.

Να μας χαιρετούν οι γλάροι

με ζηλιάρικη κραξιά,

να μη φεύγει ουτ’ ένα ψάρι

απ’ την κάθε μας ριξιά.

Όταν ράβωμε τα δίκτυα

σ’ ακρογιάλι αμμουδερό,

να περνούν τα ημερονύκτια

με τραγούδια και χορό.

Κι όταν μας κρατούν οι μπόρες

μες στις λιμανοφωλιές,

να περνούμε λίγες ώρες

στις πτωχές μας φαμελιές.

φωτό Robert McCabe

__________________________________________________________________________

Ψαράς τυφλός-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Διχτάς και καμακιάρης δούλεψε

πενήντα χρόνια,

στην ψαρική έβγαλε ξεφτέρια του

παιδιά κ'εγγόνια.

Μα ο καταρράχτης σκέπη απλώθηκε

και τον τυφλώνει.

Τώρα χαμόστρωτος στην πόρτα του

δίχτυα μπαλώνει.

Από δελφίνι ή σμέρνας δάγκωμα

τρύπια,κομμάτια,

τα σμίγει αλάθευτα η σαΐτα του

και δίχως μάτια.

Για τη στεριά τυφλά τα μάτια του

δεν αγναντεύουν.

Του Τειρεσία μάτια στη θάλασσα

τυφλά μαντεύουν.

Σα σκύλος καραβιού μυρίζεται,

τ'αλλαξοκαίρια,

την άρμη της φουρτούνας πρόγνωρα

νιώθει στα χέρια.

Τυφλό,τον έχουν καπετάνιο τους

όλοι οι δικοί του,

κι άλλοι σε κείνον που δεν πίστεψε

τη μαντική του!

Photo Robert McCabe

_______________________________________________________________

Το πανηγύρι του ψαρά-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Στον Αϊ-Συμιό στον πλάτανο, στο κρύο το πηγαδάκι

που πάνε τα κλεφτόπουλα και πίνουνε νερό,

στο πανηγύρι τ’ Αϊ-Συμιού, ψαράς για το καμάκι,

το δρόμο δεν τον έμαθα που πάει προς το βουνό.

Δεν είμαι για το μακρινό λεβεντοπανηγύρι,

με φουστανέλα, με άρματα, με φέρμελη χρυσή·

πάντα ξαρμάτωτο, ψαρά, γυμνό, καραβοκύρη,

σε ξέρει σκόλη και δουλειά στο ξερονήσι εκεί.

Δεν είναι για χαροκοπιές και για τα πανηγύρια

οι φουστανέλες, τ’ άρματα, η φέρμελη η χρυσή.

Τ’ άγιασε το αίμα κι η φωτιά· φέρτε λιβανιστήρια,

τάχτε τα στα κονίσματα κι ανάφτε τους κερί.

Μα όταν κοντά της Κλείσοβας το πανηγύρι βράζει

μες στην Αγια-Τριάδα της το χρόνο μια φορά,

μέσ’ απ’ το γλυκοχάραμα μιαν έγνοια με τινάζει

προς της γιορτής το βούισμα στην ακροθαλασσιά.

Και μέσα στο πριάρι μου το καλοσκαρωμένο

γοργά ως τη νύχτα το λαό περνώ το γιορταστή,

ψάρι αργυρό της χάρης της και μια λαμπάδα πααίνω,

κι ύστερα κάνω ολονυχτιά με το θιακό κρασί.

Πηγή: Καημοί της λιμνοθάλασσας

______________________________________________________________________________

Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού

τώρα

δεν με θυμάται πια κανένας

σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.

Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,

ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα

χτες, για να ξεχάσω

ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη

- οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας

μείναν ξεροί για χάρη σου.

Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,

αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ.

Κωστής Μοσκώφ

Πηγή: ΑΣτάικου Ανάρτηση: ΑΣτάικου