βροχή και νερό από το πάτερο
κι οι αστράχτες ξεκάρφωτες , λυσσομανούν σα λάμιες
μου φέρνουν οι στριγγιές κοπανιστές φωνές το κακό στο νου μου
και πιάνουμαι σα στάλα της βροχής απάνω τους να τις γκρεμίσω
χωρίς να καν να σκεφτώ τι μπορεί μια λεπτοφυής στάλα να κάνει με την λάμια
ομως εγώ είχα γεννηθεί σ ένα κόσμο κόσμημα
τα χέρια μου τραβώ από την κοσμοχαλασιά
και γεμίζω τα μάτια μου με φως
δανεικό από τον κόσμο που ήταν κόσμος
καληνύχτα αγαπημένα μου αδέλφια
ΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου